Traumabankje · 26. oktober 2023
Langzaam verken ik de ruimte die ontstaat als ik de dwang de baas blijf. Onwennig voelt die ruimte. Heel veilig en onveilig tegelijk. Het is prettige ruimte, want mijn denken staat open voor andere stof dan neurotisch gepieker en gedenk. En dat geeft levenslust en uitzicht op plannen. Maar tegelijk betrap ik mij erop dat ik me afvraag wanneer het leven of mijn denken weer zal toeslaan. Wanneer de ruimte weer zal verdwijnen. Wanneer ik weer opgeslokt zal worden in het verhaal van mijn hoofd of...
Traumabankje · 01. augustus 2023
Dat is waar het trauma opgeborgen zit. Ik voel haar. Ze zit stil, ze is gestressed en ze bijt met haar tanden op elkaar. Niemand ziet er wat van, maar ze is niet geland. Ze verkeerd in een soort van bevroren staat van 'zijn'. Toch torent ze zich daarboven met een lach in de dag. Terwijl er toch iets is waarom ze niet ontspannen mag. Ik moet er naar terug, naar het laagje trauma in mijn lijf. Weken en maanden deed ik alles op een soort van 'beheersbasis'. Ik zat vooral in mijn brein en ik wilde...
Traumabankje · 24. april 2023
Dat wordt een lange wandeling, bedenk ik als ik begin aan mijn 9 km, en ik moet eigenlijk wel een beetje om mezelf lachen. Want ik heb er weer eens last van, van de zorgen in mijn kop. Die 9km red ik wel, maar die 2,5 uur lange herhaling van zorgen in mijn kop, daar zie ik wel tegenop. Vorige week wilde ik nog een blog schrijven over hoe blij ik ben met de gedachtes die zich bij mij weer kunnen focussen op de dingen om me heen. In plaats van steeds met twee dingen tegelijk bezig te zijn (een...
Traumabankje · 08. december 2022
Ze neemt niet alleen afscheid van het dode lichaam van haar moeder, maar ook van haar leven zover als het verbonden was aan dat van haar moeder. zo schrijft Yvonne Keuls. Dat klinkt logisch. Het stukje gedeelde leven verdwijnt als die persoon overlijdt. Het is domweg niet meer mogelijk om een stukje leven te delen. En dat is vreemd, verdrietig en nieuw. Ik vraag me af hoe dat zit bij mij. Mijn moeder is niet dood, maar wij hebben al een aantal jaren geen contact meer. Dat dit ook een rouwproces...
Traumabankje · 10. november 2022
Als ik rondloop in de praktijkruimte van S. voel ik me vrij en weer een beetje de oude mij. Het bewegen voelt gemakkelijk. Ik voel de energie stromen en ik associeer met mijn brein het gevoel op reis te zijn. Dat betekent dat ik me zorgeloos voel en zin heb in het leven. De afgelopen dagen duik ik onwillekeurig in mijn oude patroon van grip en controle willen houden naar de dingen om me heen. Dat betekent dat gedachtes plakken en dat ik lang met dingen bezig ben waar ik me zorgen over maak of...
Traumabankje · 14. juni 2022
Ik hou ervan als de dingen kloppen. Een ziekte die ik als kind niet overleef, omdat er in mijn jeugd een heleboel niet klopt. En als dingen niet kloppen, dan probeer ik ze af te dwingen, kloppend te maken. Zodat het leven weer veilig voor me voelt. Maar ik weet dat dat niet werkt. Al een poosje ben ik ervan overtuigd dat mijn lijf niet klopt en dat is lastig. Want zonder dat het klopt wil ik het leven niet echt. Gevoelens stromen niet en ik mis de verbinding met mijn lijf. Kleine stroompjes...
Traumabankje · 23. mei 2022
Al eerder leerde ik dat het lichaam praat. Een artikel over de wijsheid van het lichaam doet me aan deze wetenschap herinneren. Een lichaam vertelt natuurlijk over wat je nodig hebt, het nodigt je uit om plezier te hebben en het leert je waar je grenzen liggen. In de tijd dat ik voor het eerst bewust met de stemmen van mijn lichaam te maken kreeg was een verdrietige periode. Het lichaam vertelde me namelijk veel over mijn verleden. Dat betekende dat er misbruikherinneringen in opgeslagen lagen...
Traumabankje · 21. mei 2022
Mijn lijf zegt nee en ik zeg ja en dat voelt vreselijk raar. Van onderen schreeuwt het al dagen: ‘laat me niet alleen, laat iemand erbij!’Ik kan niet meer. Van boven zegt het. Ik wil met alle dingen mee, ik wil zo graag weer alleen. Ik wil leven wat ik leef. Vandaag lukt het me eerst niet de paniek de baas te zijn. Ik heb het vaker gehad, zo’n trauma gevoel. Het is of de wereld om me heen wegzakt en ik heb iemand nodig om me heen. Maar ik weet niemand. Het is een oud gevoel van vroeger....
Traumabankje · 02. april 2022
Vandaag voel ik me depressief. Ik verlies het contact met mijn onderlichaam en dat doet me voelen als een klein meisje die de weg niet weet. Waar ik gisteren nog met mijn voetjes op de aarde danste en na lange tijd eindelijk weer contact durfde te maken met mijn onderrug en billen, heb ik me nu helemaal teruggetrokken uit mijn onderlijf. Bang voor contact, bang voor het fragiele leven dat daar wacht. Ik ben afgevallen en daardoor voelt alles niet meer in proportie en de verbinding met mijn...
Traumabankje · 01. april 2022
Ze zeggen wel eens dat wandelen de beste vorm van therapie is. Tijdens zo'n wandeling kan je alles overdenken en je maakt bepaalde stofjes los die je dan weer gelukkig maken. Vandaag heb ik zo'n wandeling. Mijn lichaam wijst me het pad van de gebaande weg. Alleen dat al voelt even weer bevrijdend. De laatste tijd ben ik veel met mijn lichaam bezig op negatieve wijze. Het is verandert en voelt niet meer aan zoals voorheen. Tijdens een wandeling merk ik dit vaak extra erg. Dit keer wandelt mijn...