Mijn lijf zegt nee en ik zeg ja en dat voelt vreselijk raar. Van onderen schreeuwt het al dagen: ‘laat me niet alleen, laat iemand erbij!’Ik kan niet meer.
Van boven zegt het. Ik wil met alle dingen mee, ik wil zo graag weer alleen. Ik wil leven wat ik leef.
Vandaag lukt het me eerst niet de paniek de baas te zijn. Ik heb het vaker gehad, zo’n trauma gevoel. Het is of de wereld om me heen wegzakt en ik heb iemand nodig om me heen. Maar ik weet niemand. Het is een oud gevoel van vroeger. Er zijn genoeg mensen om me heen. Ik ben daar regelmatig dankbaar voor. Toch weet ik als het er op aan komt eigenlijk niemand om me heen te waarschuwen of te attenderen of te betrekken bij mijn angst en pijn.
Ook vandaag verkies ik mijn eigen liefde en controle boven die van de hulp inroepen.
Ik zet muziek op, ga koken en drink wijn. Ik fantaseer dat er iemand bij mij is en ook al doet mijn lichaam het niet goed, ik fantaseer gewoon dat het de kracht weer heeft en vind die ik eens aanbad. En dus dans ik mijn oude vreugde in de keuken.
En dat maakt me tot wat. Misschien is het dapperder om hulp te vragen, maar het voelt ook heel dapper om mijn eigen liefde te vinden bij mijn angst.
Ik zit met hernieuwde hoop en verlangen en een stukje rust op de bank. Dankbaar dat ik de kracht weer vond mijn eigen paniek de baas te zijn.
Reactie schrijven