Langzaam verken ik de ruimte die ontstaat als ik de dwang de baas blijf. Onwennig voelt die ruimte. Heel veilig en onveilig tegelijk. Het is prettige ruimte, want mijn denken staat open voor andere stof dan neurotisch gepieker en gedenk. En dat geeft levenslust en uitzicht op plannen.
Maar tegelijk betrap ik mij erop dat ik me afvraag wanneer het leven of mijn denken weer zal toeslaan. Wanneer de ruimte weer zal verdwijnen. Wanneer ik weer opgeslokt zal worden in het verhaal van mijn hoofd of een ander probleem.
En dat maakt het spannend om af en toe ineens zo ontspannen te zijn.
Zal het zo zijn geweest in mijn jeugd? vraag ik me af. Want soms ben ik benieuwd waar mijn gedrag vandaan komt.
Ik kon vroeger al slecht ontspannen, functioneerde matig op vrije dagen. Was altijd in mijn hoofd aan de slag. De ruzies en het geweld kwamen in de ontspanning vaak nog heftiger aan. Wellicht wapende ik me er tegen door alvast te blijven denken.
(En dan was het geweld nog maar 1 van de vele dingen om controle op te willen uitoefenen.)
Zo doe ik het nu ook. Vastklampend aan controleachtige zaken en gedachtengangen lijk ik beter in staat het leven met zijn eventueel bijbehorende klappen aan te gaan.
Terwijl, niets is minder waar. In de ontspanning kan ik de 'klappen' veel beter aan.
Een zelfontwikkelde logica waar dus nog iets aan valt te sleutelen. Maar dat is natuurlijk vaker zo met overlevingsstrategieën.
De ruimte tussen het dwangen in is zacht. Ik sta open voor muziek, voor boeken en voor ander leven. En langzaam hervind ik in de ruimte mijn kracht. En die blijft gewoon niet meer beperkt tot
maar 1 dag. Steeds vaker keer ik naar de ruimte tussen het dwangen in.
En daar hervind ik het vertrouwen op dat ik steeds iets langer ontspannen kan, ontspannen mag en dat ik de 'klappen' van het leven wel kan incasseren. Want die zijn niet meer zo hard.
Reactie schrijven