In tegenstelling tot vroeger, ben ik van de zondag gaan houden. Ik voel er ruimte om te ontspannen, om even 'niks'te mogen, te doen wat ik wil.
En vandaag heb ik extra veel zin, want ik voel me dichtbij waar ik wil zijn en ik heb een missie. Ik ben ontspannen wakker geworden met een vrij gevoel, dat is alvast een goed begin.
Het klinkt misschien gek, maar eigenlijk heb ik de laatste tijd maar weer 1 verlangen. En dat is er gewoon durven 'zijn', zitten schrijven op een lekker plekje en een lijf en hoofd waarin alle gedachtes en emoties er mogen zijn. En dat ik dat dus weer kan, zonder op de vlucht te zijn in de buitenwereld of in mijn brein. Ik wil het aller simpelste 'zijn'.
Op Curacao kon ik dat goed en in Zweden, maar dat is alweer een aantal jaren geleden. Gewoon alle intense momenten van vreugde en verdriet met mezelf delen en het dan goed hebben, zijn in vrede.
De laatste tijd leef ik nogal in onrust, ik ben op de vlucht, grijp om me heen, wil niet alles leven. Met meditatie gaat het langzaamaan beter en dat doet me steeds proeven aan mijn grotere doel, dit verlangen.
Ik heb zin in mijn dag. Ik voel me gelukkig met het winterse weer, zonder de regen, en ik heb zin in een lange wandeling, maar ook om toe te geven een lange middag vol tijd om aan schrijven, lezen of andere projecten.
Braaf sla ik het aanbod op gezelschap af, want ik moet het eventjes doen met mij.
Na een lange wandeling plof ik neer op de bank. Ik heb nog steeds zin, zin in het begin. Maar al gauw merk ik dat de sfeer iets is van 'er tussen in.' Ik durf me niet aan de ontspanning over te geven. Bang voor de ontmoeting met een muis of het geluid ervan. (ja, die plagen mij al weken en zijn 1 van de redenen die zorgen voor onrust) En daar baal ik van.
Nou heb ik de moed gevonden om niet steeds op de vlucht te gaan en een zondagmiddag vol aan mij te besteden, zit ik daar weer mee.
Ik wil een moment om van te houden, vol dromen, vol inspiratie, genietend van muziek, van zelfliefde, van een warm dekentje om mijn lijf. Kortom ik wil 'all in'. Maar in plaats daarvan voel ik spanning, angst, ongemak, a little bit sadness en totaal geen inspiratie of ruimte voor dromen in mijn lijf. En ik ben alweer gevlucht naar de wereld van mijn hoofd.
Ik wil vaak gelijk het beste van alles, maar besef me meteen dat ik eigenlijk precies slaag in mijn doel als ik even dooradem. Want dit is wat ik wilde, alleen durven zijn met alles wat komt. Het is niet zo exotisch als ik had bedacht, maar het is wel overgeven en durven en willen 'zijn' met mij in de dag en met alle gevoelens die er even zijn.
En dat is waar ik graag heen wilde. Ik adem in de sfeer van tussenin en die is misschien wel de beste om nu in te zijn. Want het is in het hier en nu in mijn lijf en dat is alles wat telt. Toch een goed begin dus.
Reactie schrijven