Misschien word ik er gewoon echt nog wel eens goed in, in loslaten. Dat had ik zoveel maanden geleden niet gedacht. Een ware hel waren de dagen dat ik me vastbeet in het brein.
Mijn laarzen zijn lek, maar dat ben ik eigenlijk vanavond alweer vergeten. Er komt een oplossing voor, ik hoef er niet steeds mee bezig te zijn. Het lijkt een klein issue, maar vorig jaar toen ik niet zeker wist of mijn nieuwe wandelschoenen droog bleken, hield ik daar dagen aan vast totdat ik ze ging ruilen.
Met twee dingen tegelijk bezig dat was voor mij dagelijkse kost.
Piekeren over een nieuwe koelkast, een stinkende broek, je kan het zo gek niet bedenken, maar het betekende weer een hele dag geen zorgeloos leven. Ik raakte er helemaal mee verweven.
Maar vandaag de dag gaat het goed. Er komt weer lucht en ruimte bij. Mijn schuurtje is voor de derde keer zo lek als een mandje en er lopen muizen onder de vloer. Zeker redenen voor grote stress en dwang bij mij.
Maar wonder boven wonder laat ik het iedere keer weer los en vrij.
Natuurlijk zit ik er mee, dat zou iedereen doen, maar ik kan me ook nog steeds concentreren op een ander gesprek, even totaal iets anders doen of gewoon ergens heen voor de leuk.
Steeds vaker valt het me op, want naast deze twee grote zaken komen er natuurlijk ook iedere dag kleine dingetjes voorbij.
Ok, soms duurt het moment van keuze nog iets te lang of blijf ik even piekeren, maar het blijft ver weg van de dwang.
Meditatie en veel voelen in mijn lijf zorgen voor een meer zorgenvrij brein.
En daarom gaat het loslaten verrassend goed bij mij. Soms bedenk ik me aan het eind van de dag hoeveel zaken er zijn geweest die even aandacht vroegen, maar die ik dus ook weer ergens heb laten gaan. Heerlijk. Dan ben ik trots en blij.
Want iets werkt dus weer gezonder in dat drukke hoofd van mij en het wordt haast een feestje dat loslaten van mij.
Reactie schrijven