Stap voor stap ga ik weer vooruit, maar tegelijk realiseer ik me dat ik eigenlijk op de weg terug ben. De weg terug naar mijn hart. Op de weg terug naar mijn gevoel. En vooral op de weg terug naar de liefde.
Het is allemaal niet nieuw, de lessen die ik leer vandaag de dag. Toen ik ergens in de 20 was begon ik aan het lezen van zelfontwikkelboeken en verdiepte ik me meer in spiritualiteit. Ik leerde kennis maken met mindfullness, maar ook met andere theorieën. En uiteindelijk leerde ik vooral meer voelen en te luisteren naar mijn lijf. Spannend, maar verhelderend.
één van de belangrijkste inzichten die ik op deed over mezelf was dat ik vaak ergens overheen walste, een belangrijk gevoel/ een belangrijke gebeurtenis. Als reactie daarop ontschoot ik in overlevend gedrag, voornamelijk in mijn brein. Om vervolgens veel emoties te ervaren zonder te beseffen waar ze vandaan kwamen.
Elke dag even reflecteren en direct stil staan bij alles wat ik heb beleefd, helpt om dat te voorkomen. Dan kunnen gevoelens en gedachtes er meteen even zijn en komt er weer ruimte voor rust in mijn lijf.
Dan kan ik weer bij de liefde zijn.
Een volgende belangrijke les: wat vriendelijker en met meer compassie zijn.
En zo waren er nog genoeg inzichten, gevoelens en ideeën die me meer naar mijn hart en de liefde deden bewegen.
Toch raakte ik ergens van het pad af. Moest ik alle lessen over mezelf en de liefde het afgelopen jaar opnieuw leren. Want wat een tocht van een leven in het brein waren het de afgelopen jaren. En wat kan ik me daarvoor schamen! Want in de diepte weet ik waar het over gaat. Dat ik daar zo van op de vlucht ben geraakt!
Toch is het prachtig om me opnieuw in het leven te mogen verdiepen. En de signalen van mijn hart opnieuw te bezien. De lessen lijken niet nieuw, maar zijn ook niet saai, want ik kom steeds meer in mijn lichaam aan.
Het is mooi om mezelf opnieuw te leren kennen en steeds weer naar het lijf, het gevoel en de liefde toe te bewegen.
Het is fijn om op de weg terug te zijn.
Reactie schrijven