Nieuwsgierig

Nieuwsgierigheid is niet echt iets wat is gestimuleerd in mijn jeugd. Bij ons thuis waren we niet zo nieuwsgierig naar elkaar. Ieder leefde zijn eigen verhaal en het was vooral belangrijk dat je de dingen 'goed' deed. Mijn ouders waren niet zo nieuwsgierig naar het verhaal, alleen naar iets wat door hen werd gezien als 'waar'.

Toen ik voor mijn studie orthopedagogiek stage ging lopen in de gezinspsychiatrie was dat dan ook een hele cultuurshock voor mij en niet alleen vanwege de positiviteit. Ze werkten met de oplossingsgerichte methodiek en één van de belangrijkste facetten om daar toe te passen was om nieuwsgierig te zijn. Iets wat er in principe bij je in zit als kind, maar wat we afleren te zijn.

Ik voelde me nogal een kneus, want zoveel vragen kwamen er heel vaak helemaal niet op in mij. Precies, ik was nogal gewend om te (be)oordelen. Niet perse in de negatieve zin hoor. Maar het van nature vragen stellen zat er even niet meer in. De weg was zelfs geblokkeerd omdat de vragen in mijn ogen ook 'goed' moesten zijn. Het was óf het gedrag beoordelen in mijn hoofd óf inschatten met mijn gevoel. Maar dan mis je soms toch nog een heleboel.

Onaardig voel ik me af en toe gewoon als ik zie dat ik nu alleen maar oordeel en oplossingen zoek als ik vast zit in mijn eigen 'probleemgedrag'  Ik heb het inzicht dat mijn gedrag niet constructief is als ik mijn doelen in de toekomst wil behalen en ik wil van het gedwang af. Ik zie wat er nodig is om te veranderen en vindt gewoon dat ik het beter moet doen. Ervan balen is 1, maar er ook nog zo onbegripvol en ongeduldig mee omgaan is een tweede. Ik zet mezelf daar ongelofelijk mee vast en hoe goed ik de dingen ook denk te zien, het werkt gewoon niet om er op deze manier mee bezig te zijn.

Maar ergens zit die kinderlijke aangeboren nieuwsgierigheid dus nog wel. Want ineens komt het op een avond zo vanzelf de zolder afgewandeld en sindsdien hoor ik constant vragen in mijn hoofd die lijken op 'Waarom doe ik eigenlijk zo?' En daar is de geboren orthopedagoog! Want ik ken die zin, die zin in het willen weten. Gedrag komt ergens vandaan. Een kind, maar dus ook een volwassene doet iets meestal niet zomaar. Aan de basis van het probleemgedrag ligt onverwerkte pijn ten grondslag, onvermogen om behoeftes en verlangens te uiten. En het belangrijkste, soms is het antwoord anders dan je in eerste instantie denkt. Tijd dus om oprecht nieuwsgierig te zijn.

En dus daar ga ik dan, aan het werk! 

Waarom verander ik eigenlijk niet mijn gedrag? Waar ben ik bang voor? Wanneer loop ik telkens weer vast? Waarom ren ik zo van mijn lijf?

En dat werkt. Ik verander mijn houding in geduld en vriendelijke nieuwsgierigheid en dat levert nieuwe inzichten op. De antwoorden komen niet altijd meteen, maar ik laat ze sudderen en het wordt langzaam wat helderder in mij. En dat is fijn. En ik raad het iedereen die ergens mee worstelt aan om nieuwsgierig naar zichzelf te zijn;-) Want dan komt er ruimte voor pijn, maar ook voor iets fijns.