Zwedenbuik

Het is jammer dat ik er geen foto meer van heb. Want niks geeft mijn buikgevoel beter weer dan de Zweedse winterlucht of de Zweedse bevroren meren.

Als ik midden in de nacht wakker word, is er daar het super zachte laagje Zweden in mijn buik. Het is een verrassing, zeker als het er 's ochtends bij het wakker worden nog steeds is.

Ik was eerlijk gezegd vergeten dat dit gevoelige laagje schoonheid in mij nog bestond.

Zelfs toen ik in Zweden was het afgelopen jaar, was het nog te onrustig en te onveilig in mij om hier in te dalen.

Ik vergelijk het met Zweden, omdat ik het ken van het jaar waarin ik Zweden in de winter sprak. Het is zelden zo rustig en sereen in mijn 'zijn' geweest. De natuur laat er zoveel zuiverheid en puurheid na en het is een hartsverlangen dat al voor me in mijn lijf met me sprak.

Ik ken het gevoel van iets groters en diepers van het bestaan. Het maakt het contact los met de spirituele wereld, maar vooral is het vredig en klein.

Gisteren nog was ik totaal van slag omdat ik maar niet kon ontspannen op mijn bank. Totaal gefrustreerd door het wennen aan mijn nieuwe oogopslag en de muizen in mijn huis, brak ik los. Het lukte me niet om te zitten, te schrijven, te tekenen of gewoon even stil te staan en ontspannen te zijn. En dat deed pijn.

Want het verlangen is er zo naar. Dat er ruimte komt voor het echte leven.Dat ik gewoon ontspannen kan bestaan in mijn huisje en mijn lijf.

Maar mijn binnenste heeft zich door de huilbui opgeschoond en het universum heeft mij gehoord. Want ik zit in een super zacht Zwedenbuikje op de bank met pizza en wijn en dat terwijl er nog steeds muizen zijn;-)