Natuurlijk weet ik dat er meer is, dat het leven gaat over andere dingen. Dat mijn zorgen over al die kleine dingetjes niets te maken hebben met de essentie van ons bestaan. Soms helpt het de dingen in perspectief te zien, te relativeren. Toch lijken ze voor mij soms levensgroot al die kleine zaken. Alsof mijn veiligheid en bestaansrecht er vanaf hangt.
Af en toe verdwijn ik in iets kleins. In de zorg van een broek die na de was nog stinkt, schoenen die lekken of een vlek op de bank. De zorgen zijn intens en immens. Ze leven mij in plaats van ik
hen. Ik verdwijn er praktisch in.
Soms stapelen al die kleine dingen zich zo erg op dat ik het werkelijk even te zwaar vind allemaal. En dat vind ik raar.
Want ik weet waar het bestaan over zou moeten gaan.
Mijn buik is zacht en warm. Het is of er een lampje gloeit. En terwijl mijn hoofd zich nog buigt over één van mijn wereldse dagelijkse zorgelijke bezigheden, vertelt mijn buik me dat het niet nodig is.
Ik overzie daar het grotere geheel. De zorgen over mijn broek, bank of schoenen verdwijnen in het niets. Ik kijk er letterlijk langs heen en slaak een zucht van verlichting.
Ik hoef er niks mee. Het is allemaal niet zo belangrijk. Het lost zich wel op.
Ik vind er vertrouwen, vertrouwen en veiligheid van iets groters. Iets groters dan mijn huis en haard.
Noem het het contact met het universum dat daar leeft.
En wat geeft dat een ademruimte. Ik wil er wel langs heen. Langs al die kleine grote zorgen.
Ik wil in de zachte energie van mijn buik drijven, urenlang over de oceaan, om te staren naar mijn dromen. Ik wil reizen, me buigen over mijn schrijvers en coachingsdroom, me verbinden in relaties, het leven leven.
Als ik me nog eens laat overmannen door een zee aan details, laat ik me dan deze oceaan aan warmte herinneren die al mijn zorgjes overspoelt en met het echte leven mee woelt.
Reactie schrijven