Spiertraining deel 2

Dapper vind ik mezelf. Ik zie hoe ik worstel, val, overleef, weer op sta en weer naar beneden val. Maar vooral zie ik de laatste weken de groei en de wil om door te breken, om weer te willen leven in plaats van overleven.

De woorden van mijn Zweedse maatje ben ik nog steeds niet vergeten: spieren moet je trainen.

En dus doe ik gewoon 'alsof', 'alsof' mijn leven al zo is zoals ik het wil hebben. Ik leef en train de spier die ik wíl trainen, de spier van de ziel. De spier van het leven, de spier van ontspanning, de spier van vreugde.

Ik sta op tijd op, omdat er een dag op me ligt te wachten.

Ik train de spier om te doen alsof het leven er al staat, helemaal voor mij.

Ik schrijf, ik schrijf en ik schrijf. Alsof ik al heel wat bestemmingen heb om te schrijven.

En elke dag check ik mijn mail op een klant, werk ik aan denkbeeldige website om mijn coachdroom vorm te geven.

Ik dans, ik lees, ik lach en ik kijk Zweedse tv.

Kortom, ik leef!

Het gaat nog niet vanzelf. Soms blijf ik liever liggen, omdat er voor mijn gevoel geen bestemming voor me ligt en ik nog niet slaag in al mijn plannen. Soms wil ik de dag niet in, de uren niet gebruiken, gewoon omdat ik niet weet hoe ik de leegte moet vullen met vreugde en zinnigheid.

Soms word ik geplaagd door dwang, controle, neurose. Maar ik wil er aan voorbij. 
Langzaam probeer ik het gevoel van ongemak te verdragen, dat er bij hoort als ik langs de dwang heen gewoon toch een beetje mijn weg ga, alsof ik al geslaagd ben.

En dat werkt.

Ik merk het dat ik de spier train, de spier van kleine stapjes zetten op weg naar mijn doel.

Het vergt wat moed, het vergt wat tijd, maar we komen er wel.