Even schiet ik in de kramp. Ik voel me gestressed en onzeker over het verven en de kleurkeuze van mijn schuurtje. Ik kan niet precies uitleggen wat ik zo spannend vind, maar ik ben vooral bang om niet te slagen geloof ik.
En dus steekt mijn oude gedrag de kop op.
Het is er een tijdje niet geweest, het dwangdenken, de stress. Sinds mijn trip naar Zweden heb ik er eigenlijk geen last meer van. Lichtelijk teleurgesteld ben ik dus ook over het terugkerende krampachtige gevoel.
Maar ik zet door. Ik maak wel een keuze, leid mezelf af, benoem en erken en kijk tadaa daar is de Speelse wacht. Ineens lijk ik een knopje te hebben gevonden waarop ik met dezelfde stress omga op ontspannen wijze.
Het lijkt ineens alsof het een ontdekkingstoch mag zijn en dat is super fijn.
Hoe ik het heb gedaan weet ik niet, maar ineens koop ik twee vrolijke kleurtjes voor de kozijntjes en besluit ik die eventueel de volgende dag te mogen ruilen voor een andere kleur als het toch niet past. Zo makkelijk als wat.
Het hoeft niet in 1 keer goed en het hoeft al zeker niet zo krampachtig en gestressed als ik toch eventjes was.
Af en toe kan ik stress maken van iets dat voor een ander een kleinigheid is. En eigenlijk is het ook iets dat helemaal niet belangrijk is. Zo was dat voor mijn reis, een simpele kledingkeuze. De hele dag hield ik hier dwangmatig aan vast.
Vermoeiend en verdrietig maakt me dat. Want er is dan even geen ruimte voor leuke dingen of wat speelsheid op mijn pad.
Maar vandaag is dat dus anders.
De speelse wacht is terug en dat maakt het leven een stuk leuker.
Zo voel ik me weer vrij en blijft er ruimte over voor andere dingen in mij. Benieuwd hoe mijn schuurtje er straks uit komt te zien, want dat blijft speels als het leven is gewoon nog even een verrassing.
Reactie schrijven