Het fenomeen is me niet geheel onbekend. Ik heb het al zolang als de tijd dat ik gestudeerd heb in Zweden, iedere keer als ik uit Zweden kom; een afterdip.
Ook nu loop ik rond met gemengde gevoelens, maar vooral met een vasthoudende klemmende wil in mijn hoofd en de nodige tranen op mijn hart.
Ik wil niet klagen, niet zeuren, maar ik
had het gewoon even niet meer verwacht. Dat ik het nog kon en dat het gevoel er nog zat. Zoveel vrijheid en vreugde op mijn hart. Ik wil 'op pad'. Natuurlijk kan dat ook hier thuis. Sterker nog,
ik doe het meteen. Zodra ik thuis ben probeer ik ook hier maar weer te reizen. Want ik heb dat gemist. Het ontdekken, het vrij zijn, het ontmoeten.
Zeker niet alles was fantastisch op mijn trip, ik wil het niet idealiseren. Ook daar heb ik me even overweldigd gevoeld en ook sloeg de eenzaamheid er even toe. Maar toch het heeft me gesterkt en
ik heb het gevierd.
Ik voelde wat! er zat weer leven in en ik ben al zeker 8 of 9 dagen mijn dwang en controlegedrag kwijt. Het was even gewoon weer leven.
En ja, dat ligt ook zeker aan de omgeving. De Zweedse natuur verfrist me en de stad daagt me uit. Ik hou gewoon van die omgeving.
En ja, dat ligt ook zeker aan de omgeving. De Zweedse natuur verfrist me en de stad daagt me uit. Ik hou gewoon van die omgeving.
Nu zit er al dagen een klemmende wil in mijn hoofd, ik houd er aan vast. En dat noem ik mijn eigen Stockholmsyndroom. Want ik wil dat! Dat leven, die zekerheid, dat zelfvertrouwen, die rust. Maar
hoe creëer ik dat? Daar loop ik maar over na te denken en te piekeren, want hier is het even, zonder ondankbaar te willen zijn, alles behalve dat. Het is een soort motivatie, maar dan een beetje
te sterk. Alsof ik met mijn hoofd een heel nieuw leven creëren wil en dat gaat natuurlijk niet door heel hard na te denken en vooral niet in 1 dag.
Tranen van een gemis als ik me dat besef en als ik het gevoel eronder even in laat dalen. Het is gewoon de liefde! Ik moet het Stockholmsyndroom maar weer even laten passeren, diep adem
halen en dan langzaam bouwen aan een fijn leven dat er zoveel mogelijk op lijkt, in langzame kleine stapjes. Vaker op reis gaan en het vooral een beetje de tijd geven! O ja en niet vergeten na te
genieten ook van alles wat ik hier al wel heb.
Reactie schrijven