Kleine en grote zorgen buitelen zich over elkaar heen. Ze willen naar buiten, opgelost, ergens heen. Maar ze cirkelen eigenlijk maar in één en dezelfde route en dat is een constant repeterende plaat in mijn hoofd. Ik word er af en toe helemaal gek van.
Van alles heb ik al geprobeerd. Geduldig erbij blijven, meer voelen, ze opschrijven, alles direct oplossen. Maar niks helpt eigenlijk voor lang. De plaat van de dag die op repeat staat, komt me al vroeg op de dag op de yogamat vergezellen en verdwijnt soms pas laat in de avond.
Als ik onder de douche sta en ik blijkbaar plotseling mijn zorg van de dag heb losgelaten, voel ik even weer hoe verademend dit is. En beter nog, hoeveel mogelijkheden het leven dan biedt. Heerlijk vind ik de stralen, het programma dat ik kijk, de yogamat en het boek dat ik die avond lees. Want de energie stroomt en mijn dagzorg beheerst niet langer mijn gedachten.
Echter, zoals het vaak werkt met verslavende patronen, keert al gauw daarop mijn zorgenpunt opnieuw terug.
Maar ik besluit dat ik het gewoon niet meer wil. Het mag er zijn, het mag zich herhalen, ik moet er iets mee, maar ik mag ook nog gewoon leven. Sterker nog, ik wíl gewoon leven.
En dus besluit ik dat ik er die dag genoeg over heb gedacht en er vanavond niet meer aan mag denken. Ze zeggen dat niet aan een roze olifant denken niet lukt, maar het lukt blijkbaar wel. Ik probeer me op andere dingen te richten, te denken aan de dingen die ik wel wil en als mijn zorg langskomt spreek ik met haar af dat ze morgen weer de eerste is.
Ik doe vandaag andere dingen en mijn zorg verdwijnt hierdoor naar de achtergrond en zo begin ik langzaam weer met leven. Mijn zorgen zijn niet verdwenen, maar door de afspraak af en toe met mezelf te maken, zijn de gedachtes weer beheersbaar geworden.
Reactie schrijven