Dankbaar ben ik om de afgelopen dagen. Dat ze nogal zorgeloos voorbij zijn gevlogen.Dat ik heb genoten zelfs, van de kleine dingen die er toe doen. Ik had een paar leuke activiteiten op het programma staan en ook zorgeloze wandelingen deden me goed.
In bed voel ik me ineens alsof ik een klein meisje onder mijn arm heb. Dat ben ik zelf. Ik herken het beeld van mijn eigen oude foto's waarop ik een jaar of 4-6 ben. Ze komt bij me liggen en heeft er zin in, in de komende dagen. Want er staat nog meer leuks op de planning.
Het voelt wel een beetje als kerstvakantie. Hoewel ik 'altijd' vrij ben, lijkt dat ook niet altijd ideaal. Het geeft niet echt een grens aan zorgen en taken die altijd door gaan. Waar vroeger ergens het 'echte weekend' of de vakantie begon en ik stop zei tegen mentale onrust, gaat het nu al maar door. Want er volgt geen werkdag en dus ook geen vakantie.
Ik herken het beeld dat ik van mezelf krijg, van de therapiesessie van die ochtend. Daar probeert zij uit te reiken naar buiten en controle te krijgen op haar zorgen. Het kleine meisje in mij is bang de controle te verliezen en ze wil heel graag ook een dagje vrij.
Dit is wat ze dus wil, de zorgen omzetten in het leven. Tijd hebben voor de leuke dingen, genieten, een beetje ontspannen.
En dat kan dus gewoon. De zorgen mogen even op stop en ik heb even kerstvakantie!
Reactie schrijven