'Het wezenlijke van wat je wilt vertellen, ligt niet in de woorden, maar in de ruimte ertussen.' Dat lees ik op internet als spreuk. Hoe vaak nemen wij nou de tijd om te luisteren naar die ruimte ertussen? Naar de gemakkelijke en de ongemakkelijke stiltes die volgen op de woorden. Naar de ongevallen of de gevallen tranen en naar de stille glimlach.
Met één iemand kon ik dat goed. De stilte laten spreken. Gewoon zitten en samen zijn. Praten en weer zwijgen. Dat was fijn. Alles in de aanwezigheid er laten zijn. De gebaren, de lichaamstaal, het onvertelde werd verteld en geliefd.
De laatste tijd probeer ik het vaker, om de stiltes niet meer op te vullen met allemaal loze woorden en daarmee hoor ik beter wat iemand zegt.
Maar hoe vaak ratel ik niet ook maar door om de stilte te vermijden. Ongemakkelijk als die soms is.
Echt luisteren is een kunst. We vertellen zoveel meer dan met onze woorden alleen te horen is. Stemgeluid en intonatie, mimiek, gebaren en pauzes meegenomen, is een verhaal een stuk interessanter en betekenisvoller. Maar hoor je dat ook? Het geluid van al die stiltes. Durf je te luisteren naar de wezenlijke boodschap van de ander?
Het zou toch machtig mooi zijn als we dat kunnen en mogen leren. Hoeveel betekenisvoller zal de wereld van de taal dan zijn?
Reactie schrijven