Lekkere kletsen, dat kunnen we altijd goed. Soms wel uren lang. Vandaag houden we het redelijk beknopt. Maar dat maakt het niet minder waardevol. Al na een kwartiertje voel ik me langzaam meer los komen. Na een half uurtje begin ik te zwieren en te zwaaien met mijn armen.
'ik wil eruit' lijkt mijn lichaam te zeggen. En dat is fijn om te zeggen aan een vriendin.
Opgesloten voelt het af en toe. Opgesloten in een soort hakketakkerig gevoel. Bevroren, niet gemakkelijk stromend. Als een haperende presentatie. Heel frustrerend en irritant vind ik dat.
Het is alsof ik constant nerveus ben. Ook lukt lachen, huilen of spreken lastig. Overigens is er niemand die daar wat van merkt.
Maar ik wil weer vrij, weer zo lekker stromen als in de therapiesessie van laatst.
Mijn ongeduld groeit en daarmee ook de nieuwsgierigheid te kijken achter dit opgesloten gevoel.
Ik wil het weten, de oorzaak ervan, de reden. En het liefst nog hoe ik het kan bevrijden. En soms ligt die oplossing dus meer voor de hand dan ik denk. Want even kletsen over dat gevoel met een goede vriendin, zorgt al voor bevrijding en een spreiden van mijn armen en ruimte op mijn borst. Dankbaar zeg ik het stugge gevoel voor vandaag gedag.
Reactie schrijven