Het is een beetje onwennig. Waar andere wandelingenn zich kenmerken door onrust, zorgen of een vol hoofd met plannen, geniet ik vandaag zowaar een beetje van het hier en nu. Ik zie en hou van het uitzicht op de bomen en ik heb een leeg en zorgeloos hoofd. Mijn lijf voelt soepel en ik ervaar rust.
Saai is het eerlijk gezegd wel een beetje, want ik hou van de plannen die ik soms tijdens mijn wandelingen maak. Maar ik wil en mag niet klagen, want zorgen voor deze leegte zijn er even niet.
Mijn jeugd en jongvolwassen leven kenmerken zich door drukte en crisis. Ik hou wel van de drukte, maar niet van de crisis. Mijn innerlijke kind zoekt al langere tijd naar een leven dat zich wat meer kenmerkt door rust, stabiliteit en veiligheid. Maar ik creeer grotendeels nogal innerlijke onrust en problematiek.
Daarom is deze zeldzame rustige wandeling een hele nieuwe ervaring. Ik betrap me erop dat ik wacht tot ik halverwege de wandeling begin te piekeren of te mijmeren over verleden of toekomst, Maar na elke gedachte keert de rust opnieuw terug en kijk ik weer naar de blaadjes. De rust blijft.
Laat het een voorbode zijn voor de toekomst, maar dan met een beetje feest erbij;-)
Reactie schrijven