In een artikel dat ik lees wordt Dharma (de leer van wat er werkelijk is) gezien als het fundament. Iets waarop je altijd terug kunt vallen. In deze leer wordt gesteld dat alles wordt gekenmerkt door leegte er niets is dat niet veranderlijk is.Het fundament is onder andere meditatie, een staat van zijn waarin je het leven voelt, het 'iets' dat er wel altijd is.
Het is weer zover. Ik val in het niks. De nerveusiteit hierover is godzijdank nog niet terug. De ongemakkelijkheid wel. Alsof mijn handen iedere keer dat ik het niks raak, zich proberen vast te grijpen aan iets om me heen.
Ik zoek die vaste grond onder mijn voeten, dat fundament. Dat iets dat er altijd is en wellicht een gevoel van veiligheid geeft.
Troost, heet zijn artikel. En dat biedt het lezen hiervan zeker. Het klopt, dat via meditatie, even laten zijn van het niks, ik altijd weer terug kan vallen op mijn adem, op een zorgeloze toestand van zijn, waarin alle zorgen en het wanhopige grijpen naar iets om me heen, even niet aanwezig zijn.
Ik merk het ongemak met mijn handen als ik mijn fundament weer even dreig kwijt te raken. hoe ze zoeken naar de telefoon, de laptop, een boek, contact om me heen. Maar als ik het even laat, mijn gedachten en onrust temp, valt de rust vanzelf weer over me heen. En voel ik me zoals hij zegt even gedragen door iets wat er altijd is.
Reactie schrijven