· 

Wonderlijke letters

Ik lees, of ik lees eigenlijk niet. Ik staar naar de letters, volg de woorden met mijn ogen op het papier. Maar ik lees de zinnen niet. Ik ben met mijn aandacht steeds ver weg en moet steeds weer met mijn aandacht terug om uit de woorden het verhaal te ontcijferen.

De laatste tijd ben ik met mijn aandacht en lichaam afgeleid. Het is af en toe net of ik wat van de aarde glijd. Ik ben er wel, maar ik ben er niet. Iets vertelt me dat ik moet aarden. Met mijn voeten weer tot de grond moet komen.

En dus probeer ik de relatie met mijn lichaam te maken en tussen de bomen de grond onder mijn voeten weer te vinden.

Maar het lukt me niet goed. 

Het is net of ik in de natuur zwem en zweef en mijn plek niet goed weet.

Thuis concentreer ik me op de letters in mijn boek en daarbij vinden mijn ogen op de een of andere manier altijd mijn adem en mijn hart. Het is net of de letters me naar de bekkenrand toveren.

En zo kom ik langzaam tot de grond.

Of ik ze nou lees of niet, ze doen me even stilstaan en niet zwenken of zweven. En daarom hou ik van die wonderlijke letters op papier, want die helpen me even naar hier.

 

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0