Nog nooit begreep ik zo erg hoe belangrijk bewegen voor mij is nu ik me beperkt voel in mijn vel. Mijn benen bewegen als rubber en alles voelt ongemakkelijk en op de tast. Want mijn hoofd lijkt er al lang niet meer bij, bij al die doorzettende bewegingen van mij.
Voor mij op de tafel ligt de baby van een vriendin. Vrolijk speelt ze met haar armpjes en beentjes en maakt daar heerlijke geluidjes bij. Een prachtig gezicht. 'Ik ben zo blij dat ik me bewegen en uitdrukken kan' lijkt ze uit te kraaien.
en god, wat snap ik die baby goed. Het is zoiets puurs en iets van de natuur vrij te willen bewegen naar ons hart. Letterlijk buiten door de natuur heen brullen. Of met onze handen veel
creativiteit naar buiten vullen.
Ik heb altijd vreselijk genoten van sport, dansen, fietsen en wandelen en baal vreselijk dat het even niet gaat.
Mijn lichaam en geest zeggen 'ho, er gaat zo iets niet langer,'maar mijn hart kan zich niet bedwingen en wil toch graag voor het tweede rondje gaan. En dus vergeef ik haar, ongeacht de consequenties, maar. Want ik begrijp haar zoals ik die baby begrijp.
Laat haar en alle baby's lekker zoveel bewegen als ze willen en daar heerlijk bij kraaien en genieten. Want bewegen dat is fijn!
Reactie schrijven