Ik zit bij A op de stoel. Zij legt haar handen op mijn rug en laat de energiebanen weer lekker zo stromen als ze kunnen stromen. Dat geeft altijd een gerust stellend en veilig gevoel. Dit keer zo veilig dat ik ondertussen met mijn hand onder mijn hoofd een beetje lekker uit het raam zit te staren.
Dat doe ik eigenlijk nooit, zo lekker een beetje vogeltjes kijken. Mijn brein heeft altijd het idee dat het ergens mee bezig moet zijn.
En we hebben het net gehad over dat meisje in mij.
‘voel je er iets bij als ik zeg dat je drie dubbele schouders hebt? Vraagt ze mij, en ik moet lachen. Ik begrijp het niet zo 1 , 2, 3, maar laat mijn gedachtes erover gaan. Dat doe ik nou eenmaal graag, mijn gedachtes ergens over laten gaan. Mijn schouders zijn altijd breed geweest van het zwemmen en ik heb een hoop gedragen in mijn leven, dat is het enige dat ik kan bedenken.
Ik heb altijd wel de neiging om de schouders er weer onder te zetten, zelfs als het leven me even te zwaar lijkt of ik er niet zo van geniet. Mijn schouders laten hangen, dat accepteer ik zo niet.
Zelf zie ik een plaatje van 3 mooie cirkelende banen die over mijn schouders lopen. Ik kleur ze rood, geel en blauw. De drie basiskleuren. Ze hebben met mijn jeugd te maken en wie ik daar allemaal kan zijn.
Ik zie mezelf in de tuin rond laveren en briefjes sjouwen voor de kinderen om mij heen. Ik wil het heel graag voor iedereen. Ik wil het niet alleen voor mezelf, maar heel graag ook voor mijn broers en zus. Ik ben dan 6 en we zijn dus ook nog maar met vier kinderen op dat moment. Daarna wordt het te zwaar, er komen nog meer kinderen bij. Maar daarvoor ben ik blij en ik dartel met mijn driedubbele schouders ijverig in het rond.
Morgen ga ik ook weer aan het werk, kaartjes versturen voor de kinderen om mij heen.
Reactie schrijven