Weer Gewoon?!

Ik plof neer en bestel een cappucino. Ach, en als ik dan toch lekker zit en schrijf, bestel ik er gewoon nog eentje. Met het grootste gemak loop ik naar de balie en vraag ik om nog een rondje. Oja, en ik irriteer me zelfs even aan et feit dat ik niet net als de vrouw achter de balie gewoon wat te doen heb.

Het lijkt normaal, een koffie bestellen, jezelf een beetje verwennen, last hebben van wat mixed feelings. Maar dat is het zeker niet.

Terwijl ik het doe, besef ik me dat ik nog geen twee weken geleden overal met angst en samengeknepen billen zat. ik had de angst de controle over mijn onderlichaam ( ja, hoe dan?, maar toch.) te verliezen. En dat zat zeker niet gemakkelijk. Bewust van elke beweging en erg veel controledrang was het niet echt prettig om op pad te zijn.

Overtuigd van het feit dat er iets kapot was of niet deugde, geloofde ik er zelfs af en toe in dat er voor mij geen toekomst meer was en ik niet in staat zou zijn om nog dagbesteding te vinden. Laat staan een leuk leven op te bouwen.

En nou zit ik hier niet bang te wezen dat mijn onderlichaam het begeeft, met het idee dat ik best nog wat kan. Gewoon een beetje aardig voor mezelf te zijn met een cappucino, mijn schrijfschriftje en wat wegdromen. FIJN:-) hoe het leven soms weer zo een andere, in dit geval positieve wending, kan hebben.