Ik kan het bijna niet geloven, maar langzaam voel ik mijzelf wegglijden in mijn lijf. Alles in me en om me heen wordt zacht en ik verdwijn met mijn aandacht in de tekst die ik schrijf. Ik kan het bijna niet geloven, omdat ik het weken, maanden niet zo meer heb gevoeld.
Vluchten, malen, piekeren, een hoofd dat vast zat van de lijm. Toen dagen in staat van parraatheid en in mijn lichaam in grote strijd. Niet slapen, buikpijn en venijn.
Het ging echt eventjes niet zo goed met mij.
Nog geen boekje kon ik open doen of daar was al weer het gezoem.
'Ik wil wat kwijt'....... dat begreep ik later althans waren de woorden van het grote geheim. Mijn hart kon er maar niet zijn. Ik was bang en op de vlucht geslagen van de spijt.
Tot het er vandaag eindelijk weer kon zijn. Alle grote weerstand laten varen, weer gevoelig durven zijn. Een zachte windvlaag en dappere keuzes om te stappen in een nieuwe trein.
Wat is het heerlijk heerlijk om weer ontspannen te zijn en weer te durven luisteren naar de liefde van mijn lijf.
Reactie schrijven