Nergens anders

Al zo lang als ik weet doe ik vaak alsof ik ergens anders ben, bij de volgende stap of verder weg. Ik vind het moeilijk om in het hier en nu te zijn, bij het leven van nu en bij mij.

Ik wil vaak meer en anders, al even op mijn eindbestemming zijn.

Ik vlucht in mijn hoofd naar een betere plek of naar de toekomst waarin ik nog geen stappen heb gezet.

Maar vandaag is het anders. Ik heb een beetje rust gevonden en voel me in de buik bij mij. Ik geniet van de kans die ik vandaag krijg om met kinderen in het hier en nu te zijn. Redelijk verrast heb ik in de ochtend de deur bij mijn vrijwilligerswerk open gedaan en zag daar twee springende kinderen staan. Ik besloot met ze te spelen en een spelletje te doen en genoot van de eenvoud daarvan.

Hoe anders kan dat soms zijn. Dan is mijn hoofd net een lopende trein. Bij zoiets kleins wil mijn hoofd de kans meteen vertienvoudigen, zoeken hoe ik er mijn werk van kan maken of het vasthouden. En dan vergeet ik natuurlijk te genieten van gewoon dat ene simpele moment waarin ik er in het hier en nu al mee bezig ben.

In plaats van malende gedachten en zoekende treinen, leg ik nu met een glimlach een stukje krokodillenstaart van het spelletje dat ik op dat moment speel en ben ik in mijn hoofd even nergens anders en is er niks te veel.