Soms heb ik van die dagen. Ik maak me werkelijk druk om alles. Kleine zorgen bijten zich vast in mijn brein als kleine beestjes. en angsten laat ik kleven aan mijn gedachtes als kauwgom, Hoe ik ook schud met mijn hoofd, ze laten gewoon niet los.
Net als ik een van mijn zorgjes wel heb losgelaten, vliegt er een vogeltje tegen het raam. Ik zie het meteen als de volgende zorg die zich kan gaan vastbijten in mijn gedachtengang. Want wat doe ik in godsnaam met het hulpeloze en gewonde beestje.
Ik kan het toch niet aan zijn lot overlaten? Moet ik het helpen of de natuur maar gewoon zijn gang laten gaan?
Iedere keer als de ene zorg mijn hoofd verlaat, volgt de andere zorg zich op als een huishouden dat nooit stopt: bij het voltooien van de eerste was, ligt er meteen weer een volgende berg. En de berg lijkt oneindig. Want blijkbaar vind ik in mijn creatieve brein elke keer wel weer iets nieuws om me zorgen over te maken. Vragen, angsten, de gedachtes tuimelen in cirkels die zich constant herhalen en dat maakt het nutteloos en vermoeiend.
Dan als ik nog een idee krijg over wat ik mogelijk voor het hulpeloze vogeltje kan betekenen en naar buiten loop, blijkt het beestje gevlogen te zijn.
Ik bedenk dat ik het zo maar moet laten gaan met de gedachtes in mijn brein. Een beetje de natuur zijn gang laten gaan en wachten tot de gedachtes weer vervliegen. Dan komen de meeste dingen vast op hun pootjes terecht;-)
Reactie schrijven