Het telefoontje dat ik vandaag pleeg, is er eentje waar ik nogal tegenop heb gezien. Maar de vrouw aan de andere kant van de lijn is vriendelijk. Ze vat mijn vraag samen en ze denkt zelfs mee.
En zulke telefoongesprekken heb ik meer de afgelopen weken.
Je kent het vast wel, vraagjes stellen op of over je werk en daar vreselijk tegenop zien. Je contract ligt net klaar en dan schiet je ineens een wijziging of een vraag te binnen. Je wilt je reiskosten graag declareren of iets anders zakelijks aankaarten bij je werkgever. Ik ben hier niet zo goed in. Of te wel, ik voel me snel bezwaard, te veel of zelfs schuldig. Natuurlijk ben ik wel gegroeid de afgelopen jaren en gaan de meeste vragen er nu gewoon uit, omdat ik inmiddels weet dat het gewoon terecht is.
Maar toch, wellicht omdat ik er een poosje uit ben geweest, zijn er vragen die ik wat moeilijker stel.
En dan is het lastig en confronterend om te merken hoe lastig ik toch soms nog kan opkomen voor mezelf.
Maar ik heb geoefend de afgelopen weken, want er waren nogal wat zaakjes die ik moest regelen. En ik heb geluk. Want ik tref meer van die vriendelijke mensen aan de lijn. En wat is dat heerlijk.
Dat de persoon aan de andere kant van de lijn mijn vraag blijkbaar helemaal niet lastig, vreemd of teveel vind.
Daar zakte bij mij het stressniveau aanzienlijk van.
Eigenlijk reageren alle personen aan de telefoon uitermate behulpzaam en dat is toch weer een opsteker voor de volgende belletjes wat mij betreft.
Want zo leer ik maar weer een stapje verder dat het ok is om er te zijn met alle vraagjes van mij.
Reactie schrijven