Vanochtend moest ik weer bloed prikken. Na een jaar medicijnen te hebben geslikt, ben ik 6 weken geleden gestopt om te kijken of mijn lichaam het weer zelf oppakt.
De gescheurde nagel van zo'n 2 week geleden doet dat wel. Na zorgvuldig bijknippen en een beetje geduld, ontstaat er een nieuw laagje die het nagelbed weer beschermd.
Met emotionele pijn gaat het vaak net zo. Liefdesverdriet en andere pijn, het slijt vaak echt in de loop der tijd. Het wordt minder hevig, minder hard of minder rauw. De tijd heeft vaak het beste medicijn bij de hand.
Maar hoe zit dat dan met angst? Zal het echt zo zijn dat de tijd alle wonden heelt. Kun je angst ook zien als een etterende wond. Waar je weliswaar flink wat geduld mee moet hebben, maar die na verloop van tijd dan gewoon verdwijnt?
Vanochtend was dat wel zo. Na een serie van ochtenden met angstklachten, word ik ineens weer zorgeloos wakker. Is het echt het medicijn geduld geweest? En zouden dan straks de schildklier en de angst na een tijdje steun en heel veel tijd, gewoon allebei genezen zijn? En kan ik dan dus blij met het zelfherstellende vermogen van mijn lichaam zijn?
Reactie schrijven