Schrijfspiratie

Van de week zat ik op een bankje met een heerlijke cappucino in de zon. het geroezemoes van winkelende mensen op de achtergrond en mijn boekje met pen in de hand. Ik waan me op reis als ik zo kan zitten schrijven, tussen het ruisen van de mensen om me heen als de zee.

al heel wat uren in mijn leven heb ik zo gezeten op stationnetjes en balkonnetjes. Op terrasjes en in zonnetjes. Op bankjes in het wilde weg, maar af en toe lijkt het de laatste tijd een beetje weg. Mijn pen glijdt dan niet over het papier, maar het hakkelt erover en dat doet pijn. Want ik voel me met niks zo vrij als met het schrijven van mij.

Het is heerlijk om te schrijven en schrijfinspiratie te hebben. Als ik schrijf voelt het of ik leef. Ik hou van de inspiratie die van alle kanten komt aanwaaien en van de dromen die met het schrijven uit de lucht komen vallen. Ik hou van het ouderwetse glijden van de pen over het papier, al gaat het nergens over.

Als ik de dagen na mijn terrasje zit te ploeteren op woorden en mijn regels stug verschijnen op het paper ben ik bang dat het verdwijnt. dat magische gevoel tussen de pen en mij. Als ik de woorden niet kan vinden. Als ik hakkel en struikel en val.

Gelukkig weet ik inmiddels dat het een komen en een gaan is, de echte schrijfspiratie nooit helemaal weg. want, kijk daar is ie alweer vandaag. gevonden tussen het gras op de wandeling van de dag, wat een geluk.