Het is weer zo'n dag Dat ik opzie tegen de uurtjes. Ik heb vrijwilligerswerk geregeld en vanmiddag een werkgesprek, dus ik mag eigenlijk niet klagen. Maar het lost in het voelen nou eenmaal niet alles zomaar op.
Als ik wakker word, wil ik het liefst blijven liggen. Tot 15.00 is er op mijn dag toch niet veel aan of nieuws te beleven, denk ik. Ik besluit echter dat het beter is om mijn ritme te volgen en glijd daarom met lichte tegenzin uit bed.
Op de yogamat heb ik het zwaar. Mijn armen en benen doen niet wat ik wil en er drukt een zwaarte op mijn lijf die niet erg prettig is. Toch pak ik dapper door met het volgen van mijn ochtendroutine en opeens gaan er 'lampjes'aan.
Ik zie wat klusjes liggen waar ik toch spontaan zin in krijg, de koffie is lekker, de zon schijnt, ik schrijf en ik begin me te verheugen op mijn gesprek van vanmiddag.
Glimlachend loop ik langs het aanrecht, waar mijn eerste klusje wacht. Soms moet ik maar gewoon beginnen, denk ik. Beginnen aan de dag. Dan leidt het leven me vanzelf naar een fijne vulling van activiteiten.
Reactie schrijven