Voor ons

De laatste tijd wordt me met enige regelmaat gevraagd wat ik bedoel met 'wij' en 'ons'.  Zo schijn ik namelijk te praten als ik het heb over mezelf en mijn leerproces, in de wij-vorm.

Ik ben graag samen en vergeet nooit meer mijn ultieme samenzijn- gevoel op een huisje in Terschelling. Helemaal alleen heb ik me daar haast niks anders dan samen gevoeld. Het was heerlijk om met mezelf te koken, te fietsen, te lezen en stil te zijn.

Een soort innerlijke vorm van aanwezigheid van rust en vrede, net alsof je met iemand bent, maar dan alleen.

Ik hou van dit gevoel, ben er misschien soms zelf verslaafd aan soms wat dwangmatig naar op zoek.

Want niets is fijner dan in vrede zijn met jezelf. En je met jezelf niet alleen te voelen.

In periodes waar het minder gaat, ben ik vaak in strijd met de verschillende delen in mezelf. En om dat weer een beetje in balans te krijgen, ben ik daarom in gesprek met die verschillende delen. Ik vraag wat mijn hoofd wil en wat mijn hartsverlangen is en doe er dan vervolgens alles aan om die twee met elkaar te verbinden.

Volgens een DSM zou mijn taalgebruik en dit hele gebeuren behoorlijk schizofreen kunnen klinken, maar voor mij is het  normaal om het kind, de vrouw of de vriendin in mezelf te horen.

Ik ben er aan gewend dat 'we' vaak alleen zijn en daarom des te vaker in gesprek met de meest aanwezige gesprekspersoon, nl. mij en de vraag hoe we het voor onszelf het meest rustig en plezier kunnen laten zijn.

Ik zit weer graag op 1 lijn met mezelf. Ik hou van het innerlijk gejuich, gezoen en getrappel van ongeduld om iets leuks met mezelf te doen. Daarom wil ik praten over 'ons', het goed doen voor allebei. Zorgen voor mijn linker en mijn rechterzij. voor het kind en de vrouw in mij, voor de dappere dodo en het bange haasje. En gewoon gelukkig zijn met mij.

Ach, en ik koppel daar dan ook graag een liefdesliedje aan, gewoon voor ons zelf;-)