Gwoon staat op vele verpakkingen in de supermarkt. Ik zie ze als een mooie spirituele boodschap, dat iets ‘gewoon’ in het leven mag zijn. Iedere keer als ik me afvraag waar het heen zal gaan en of ik het wel goed doe, dan springt ‘gwoon’ me opnieuw in het oog. En dan begrijp ik weer dat teken. ‘Er is iets heel gewoons’. Iets heel erg simpel, normaal en gewoon aan mijn leven.
Als kind uit een groot gezin met grove problematiek is mijn leven eigenlijk nooit gewoon geweest. Er werd gescholden, getierd, geslagen en nog veel meer gemeens. Er was altijd onrust, altijd ellende, ook later toen ik er niet meer woonde nog steeds. Familie betekende dat er iets aan de hand was. Het leven betekende een zoektocht. Een gevecht met emoties, een gevecht met de realiteit. Een gevecht en een zoektocht naar het vinden van mij. Grote problemen, waar over het algemeen geen oplossingen voor zijn.
En er was altijd een verlangen naar iets ‘gewoons’. Heel vroeger leek me een spannend en meeslepend leven nog heerlijk, want door al die ellende was ik iemand die niet goed zonder prikkels kon. Maar al gauw in de zwaarte van het proces kwam de behoefte aan rust en aan hele normale dingen voorbij. Ik verlangde naar de dag waarop mijn leven een beetje gewoon zou zijn. Een leven zonder grote, spannende, emotionele nieuwsberichten. Een leven zonder rechtszaken en andere gekkigheid. Een gewoon leven met samen eten, een beetje wandelen, schrijven en wat leuke dingen aan mijn zij.
Langzaam ontstaat zo’n leven met de gewone dingen van het leven. Kopje koffies met de mensen om me heen, een gewoon baantje met de nodige klaagzangen en een beetje tijd voor mij alleen.
Ik kan er niet alleen moeilijk aan wennen. Ik weet soms gewoon niet wat ik aan moet met al die ‘gewoonheid’om me heen. Mensen die je accepteren, geen grote ruzies, niet hoeven knokken voor wie je wilt zijn. Maar heel stiekem begin ik er ook een beetje van te genieten. Want GWOON is best wel een beetje fijn.
Reactie schrijven