Mediteren begint toch eigenlijk altijd eerst met de nodige struggles, die zich later herhalen in het proces. Het is niet gemakkelijk om je te concentreren op 1 ding en vooral om dat te blijven doen. Voordat ik begon, was het voor mij ook weer een gevecht. Ik had de adem zo vast had gezet, dat ik het al bijna voor dat ik er aan begon het iedere keer weer op wilde geven. Zo gefrustreerd raakte ik ervan, van dat kleine beetje ruimte in mijn lichaam voor het leven. Het maakte dat ik er niet eens aan wilde beginnen.
Maar uiteindelijk heb ik het toch weer aan mezelf bewezen en ben ik op dat kussen gaan zitten. Ik weet dat het werkt. Ik weet dat het de beste manier is om mezelf tot rust te manen, om tot meer inzicht te komen en tot mijn emoties toe te treden.
De eerste strubbelingen heb ik overwonnen en het werkelijke motiveren is begonnen. En daarom begint er nu een klein beetje resultaat op te treden. Een fijn, maar doch gevaarlijk punt, weet ik uit het verleden. Want meditatie vraagt om training, om doorzetten. En rake valkuil is te stoppen als ik rustiger ben, terwijl je dan juist verder moet gaan.
Maar voor nu merk ik hoe mijn brein langzaam iets rustiger wordt, iets minder rondjes begint te draaien en hoe ik kleine delen van het contact van binnen weer hervindt. Ik ben zo trots als een pauw en zo blij als een kind. Want ik kan het nog. Het is niet weg.
Als ik ’s avonds opnieuw ga zitten en de weerstand dit keer redelijk rustig gade sla, moet ik lachen, want wat doet ‘het ego’ er toch een hoop aan om mij van dit nieuwe voornemen af te brengen. Het vecht, het verzet en het bedenkt zelfs smoesjes waarom meditatie niet hoeft of goed voor me zou zijn. Maar ik zwicht niet. Ik zet dapper door en blijf me focussen op de adem, zodat ik vandaag opnieuw trots kan zijn en van de rust kan genieten.
Reactie schrijven