Jaren geleden leerde ik om mijn eigen beste vriendin te zijn. Een cliché waar ik tegen aan vocht, want ik wilde er best iemand bij. Ik vond het maar irritant het idee dat ik uiteindelijk alle liefde moest vinden in mij.
Toch ontdekte ik na veel geworstel en verken dat het wel heel fijn kan zijn als je jezelf de liefde kunt geven die je nodig hebt en daarvoor niet van de ander afhankelijk hoeft te zijn. Ik leerde mezelf te zien, te geven, te troosten, aan te moedigen en blij met mezelf te zijn.
En bovendien gaf het ook hoop altijd terug te kunnen keren naar beste binnen in mij.
Toch ontdekte ik de afgelopen periode ervan ook de kwetsbaarheid. Want wat als je de liefde van binnen verliest terwijl dat het gene is waar je op hebt leren vertrouwen, dan doet dat best pijn. Ik verloor het contact met mezelf en de liefde van binnen en kwam er maar niet weer bij. Ook mijn intuïtie raakte ik door de angst een beetje kwijt.
Maar vandaag de dag begin ik het weer te hervinden. De vriendelijke woorden beginnen in mijn gedachten weer te klinken. Er kan van binnen weer wat getroost en gezorgd worden en het contact met mijn intuïtie mag er weer zijn. Het maakt ook angstig, de liefde weer te kunnen verliezen. Maar door deze ervaring weet ik ook, ik ben haar nooit echt helemaal kwijt. Het is een ware herontdekking van de liefde en dat geeft kracht. Want ik weet als ik het weer vind in mij, het me in de wereld ook toelacht.
Reactie schrijven