Als alles het weer doet

Je kent het vast, hoe blij je kunt zijn als alles het weer doet. Ik herinner me de laatste keer nog van mijn verbrande voet. Wat was ik blij toen ik na drie weken weer normaal kon lopen. Gewoon dat mijn voetjes er aan zaten, dat ze het deden. Ik begon ze mooi te vinden en was dankbaar voor hun bestaan. En ja, je kent het vast ook, wat was ik dat weer snel vergeten.

Wat was het weer snel normaal dat mijn voeten me droegen, me verplaatsten, me bewogen.

Nu zit ik in de zon, met koffie, een boek, mijn schrijfschrift naast me en nog een tijdschrift voor als ik er aan toe kom. Ik voel me zen, ontspannen en in het moment. Ik voel me vrolijk en relaxed. En daarom ben ik me even heel bewust van het feit dat 'alles' het weer doet. Dat ik nog heel goed weer dat nog geen één of twee weken geleden dat niet zo goed ging.

Hoe spannend de dagen waren. Hoe fragiel en kwetsbaar de dagen thuis weer voelden. Niet te vergeten alle stress en onveiligheidsweken voorheen. Hoe het een ploeteren door de dagen betrof, zwaarte en een tikkeltje depressiviteit. Op de tenen lopen, niet comfortabel in mijn eentje zijn. 

God, wat is het toch heerlijk dat vandaag alles het weer lijkt te doen aan mij. Wat ben ik blij dat ik weer even in het moment kan zijn. Weer even naar de bloemetjes en de vlindertjes kan staren. Vrij van constant piekerende gedachten en het opgejaagde gevoel in mij. 

En dan weet je, dan is het de kunst dat niet te vergeten. Het over twee weken niet weer vanzelfsprekend te laten zijn. Om af en toe nog heel even bewust van die angstige dagen te zijn, om te bedenken hoe blij ik met het 'gewone' leven mag zijn.