Hoogspanningsdagen

Het waren hoogspanningsdagen. Ik stond op ctrl allert, op hoofdletter 'AAN'. Het gevoel maar niet te kunnen rusten, niet slapen te mogen gaan, omdat er echt iets opgelost moest zijn. Het vergde een heleboel van mijn lichaam en brein.

Ik heb geweten dat ik ontspannen moest, maar ik wist niet hoe.

Gelukkig begon ik in de loop der dagen het 'kindgevoel' te herkennen in mij. Dat bracht me weer wat terug in de realiteit.

ik verloor me zelf in het kind van die tijd. Arm meisje, had het maar geweten dat het wel goed kwam met mij. Zelfs de pen in mijn hand liet me vrij. Hele dagen naar de donkere hemel liet het mij gaan. En ik kwam er niet uit, ik vond niet t knopje gewoon te gaan staan.

Eenmaal wat terug bij bewust zijn is het nogal confronterend en lijken sommige dingen nogal onzinnig die ik zei of deed. Vooral dat al die beslissingen ineens zo cruciaal leken te zijn. Gelukkig kan ik daar nu een beetje om lachen. Dat ik niet links of rechts afslaan kon voor de paniek knop in mij. 

Had ik maar geweten dat ik niet zo bang had hoeven zijn voor dit leven. Had de volwassene in mij me maar even bij de arm gegrepen. 

Losgeslagen, alleen op de aardbol, zo voelde ik mij. Op zoek naar veiligheid, die ik nergens kon vinden, ook niet in mij.

Het normale rustige plekje van adem, rust en vrede in de onderbuik liep ik constant voorbij. Ik kon er niet 'zijn'.

En de mensen vertrouwen was dan weer een heel ander groot probleem in mij.

Kreeg iemand me maar even mee naar beneden om weer rustig te leven. Om dat gevoel van rust en aarde weer onder de voeten te krijgen.

......zo waren de hoogspanningsdagen in mij