Tijdens mijn opname schreef ik stukjes, ook over medicijnen, welke ik deelde met de verpleging. Hier deel ik er een aantal alsnog met jullie.
soms een pilletje
'Liefde gaat door de maag.’ De pilletjes gaan hier ook door de maag. Dat voelt niet echt als liefde. Soms voelt het als bom, als een verpester, een magische verslapper waar je niet op zit te wachten.
Soms gaat ie regelrecht tegen je principes in, voelt ie als dwang. En soms is de pil, een pil om je iets van het leven te ontnemen, zo voelt dat dan.
En toch leveren al die gevechten, negatieve zaken en angstige momenten soms sporadisch pilletjesliefdesmoment op.. Je bent er aan toe. Je hebt het nodig. Je hebt alles al een keertje geprobeerd, maar niks werkt. Je voelt je in je klachten onbegrepen.
Ineens heeft zo’n suf medicatief pilletje dan ineens een heel ander effect.
Het voelt als een medicijntje. Een medicijntje dat je gewillig zachtjes door je keel laat glijden. Een klein dropje om je hartje heen of om je zere been. Een liefdevol aaitje als verzuchting boven je brein.
Omdat de pil dan ineens een beetje liefde mag zijn.
Maar het blijft goed opletten, voor de juiste mate, voor medicatie die niet rechtstreeks in gaat tegen je HART en mate en daarvoor is het misschien wel waar wat het meisje op de afdeling hiernaast zegt ‘dat je moet bidden voor je de medicijntjes slikt’
schrijverspilletje
‘je dempt me’ hoor ik de bekende stem van de afgelopen dagen zeggen. Vanaf die zin alleen al moet ik huilen. De levendige voorstelling in mijn brein is niet van de maan.
Ik huil 2 tot 3 keer ongecontroleerd in het hoofd van de psyche, zo noem ik het deel even van het brein dat er niet helemaal bij is geweest, of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt.
Mijn gespannen spieren krijgen een gevoel van demping. Het heeft steeds zo op spanning gestaan dus het verzacht lichtelijk, al voel ik me wel een beetje raar lopen
Het is vreemd hoe pilletjes na verloop van tijd een beetje als liefde gaan voelen. Een mooi idee en ook wel een triest idee, te bedenken dat liefdevolle armen van mensen dat zouden kunnen zijn.
Ik voel plaatjes knipperen in mijn brein. Dat is best vreemd, maar gelukkig is het nog niet zo heftig. Ik heb het idee dat het werkt op het spelende en bewegende deel in mij.
Wellicht krijgt ie nu wat minder zorgen, want ik merk dat ik deze tekst ineens schrijf. En daarmee voelt het pilletje ineens een beetje als een schrijfmedicijntje.
En das nogal belangrijk voor een schrijfstertje bij wie het schrijven niet altijd even makkelijk wil. Misschien wil ik morgen nog wel zo’n pil.
Reactie schrijven