'doen wat werkt', dat is een zin die in de hulpverlening regelmatig gebruikt wordt. Een regel die we allemaal wel kennen van het dagelijks leven. Doen wat goed voor ons is, wat ons in beweging trekt, wat ons voort drijft.
Vaak weten we best wat werkt en wat goed voor ons is: naar buiten gaan, voldoende bewegen. Voor mij schrijven, yoga, meditatie, wandelen en rust.
En toch doen we vaak wat niet werkt. Ik zie het mezelf ook weer doen. Zodra ik op de yoga mat duik, besef ik me hoeveel lege dagen ik niet heb gedaan wat werkt.
Ik heb de yogamat overgeslagen, ik heb de meditatieoefeningen laten staan. Ik heb weinig tot niet geschreven.
Ik zie mezelf al bijna weer van de yogamat opstijgen, op de vlucht. Want het is confronterend om te zien hoeveel dagen 'doen wat werkt' er alweer bij ingeschoten is. Het zou een extra motivatie kunnen zijn, om juist te gaan doen wat werkt. maar dat is het niet. Want het is balen, flink balen om te zien hoeveel dagen ik alweer heb gedaan wat niet werkt. En juist dat wat wel werkt, zorgt er voor dat ik die gevoelens tegen kom.
Ik zwicht niet vandaag. Ik ren niet gauw voor koffie naar de woonkamer, ik spring niet snel op om een vriendin te bellen, ik maak mezelf niet wijs dat het nu toch al geen zin meer heeft of dat ik morgen wel weer begin.
Ik blijf. Ik blijf zitten waar ik zit. Ik doe de oefeningen braaf. Ik laat de leegte, het mislukken, het falen van de afgelopen dagen langzaam passeren.
Het is zwart, maar als ik dit schrijf zie ik dat de zon alweer een beetje schijnt, omdat ik weer een beetje wil doen wat goed is voor mij.
Reactie schrijven