Het duurde lang, het duurde dagen. Voor ik weer kon gaan slapen. Want ik had zoveel olifantjes gedragen. Hele lieve kleine olifantjes die me nooit wat hadden verteld.
Olifantjes die met me speelden in de nacht, want niemand had ze de juiste berichtjes gebracht. Niemand had ze geschreven waarom ik niet met ze had willen spelen.
'waarom heb je niks gezegd?' ' waarom heb je niks gedaan?' Dan hadden we toch achter je kunnen gaan staan.
Het was omdat ik het nog niet kon, omdat ik nog niet durfde. Ik had het zo druk met al die olifantjes achter het slot. En er was geen vader, geen vader om aan te vragen 'heb jij die olifantjes wel allemaal achter de deur gezet? en daarom ben ik ze maar gaan dragen.
Ik heb gespeeld en gelachen met hun vragen. Maar het duurde maar dagen en dagen. En elke dag dat ik dacht 'had ik dat moeten zeggen?' dacht ik 'nee, dat hoeft niet, het is al te lang geleden'
'de dag is allang geweest' 'ze zijn het al vergeten'. Ik doe het volgende keer opnieuw en dan meteen goed.
Maar toch kwamen er elke dag weer olifantjes terug. En het werd steeds drukker en drukker en daarom heb ik op een dappere dag maar op het slot gedrukt. En gezegd 'ok, ik zet ze allemaal weg'.
Al die olifantjes die ik niks ben gaan vragen, die ik niks heb gezegd. Want ik moet het toch gaan leren, want ze komen vanzelf weer terug. Dus dan doe ik het toch maar meteen met de olifantjes die al bestaan. Dan hoef ik straks niet dat hele rondje weer opnieuw te gaan.
Maar dan moet ik je toch ook 1 ding gaan vragen. Wil jij zelf je olifantjes gaan dragen? Anders heb ik het veel te druk. En zijn ze allemaal weer terug. Omdat er 1 grote olifant is die ik ben vergeten die al jouw kleine olifantjes is gaan eten.
En ik beloof je die zet ik ook terug. Want ik kan niet nog meer olifantjes gaan dragen. Ik heb al zoveel dappere stappen gezet.
Al zoveel olifantjes terug gezet.
Ik ben wel toe aan een paar vrije dagen met een olifantje dat hier nog nooit is geweest. Een olifantje dat kwam om te spelen met een heel groot feest. Maar ik kreeg maar geen tijd van al dat gekolder de bolder van al die olifantjes om me heen.
En neem het me dus niet kwalijk als ik de komende dagen iets aan je ga vragen of zeggen of een verhaal vertel wat er lang niet is geweest. Want ik doe het niet om je te plagen, maar om je te vragen. 'ben jij wel eens aan je olifantjes in de kast geweest?
Want als je die nou zelf gaat dragen en op een dag gaat luisteren naar al die verhalen, dan is er ineens een heel groot feest. dat nog nooit ergens is geweest.
Reactie schrijven