Hoe ik zonlicht maakte dat eindelijk werd verstaan.
‘daar is ons zonnetje’ dat zei de conciërge altijd op de school waar ik werkte. Ik vond dat in die tijd een beetje overdreven en was bang dat de naam me misstond. Want die man die wist niet met welke zware donderwolken ik iedere dag thuis moest leven. Hoeveel tranen er vielen als ik niet voor de klas stond als een monster dat niet stoppen met feestvieren kon. Hoeveel angst er voor en na de schoolbel leefde.
Maar 1 ding was zeker. Mijn lichtje, mijn ideeën, mijn enthousiasme, ze werden gezien, gewaardeerd, begrepen.
Heel anders voelde dat als het ging om de zorgen in mijn privéleven. Daar zocht ik een plekje voor mijn tranen, verdriet en pijn. Ik deed dat heus niet altijd even handig en ja ook de echte zon verdween wel eens. Maar tegen het idee en de uitspraken dat ik zwaar deed, te veel dacht of negatief was, ben ik me blijven verzetten. Het was iets waar ik al die jaren niet tegen kon. De uitspraken kwamen veelal van de mensen die vaak nog geen zin hadden gehoord, geen vraag hadden bedacht of me uit laten praten konden.
En daarom geef ik dit verhaal een plekje in de zon.
Want ik kon er niet tegen dat de mensen niet zagen hoeveel zonlicht ik daarmee kon geven. Met de woorden over tranen, angst en pijn. Hoe ik vocht te stralen.
Ik kon ze maar niet aan het verstand praten dat erkenning van de pijn die op het lichtje brandde het enige was waar ik naar zocht, zo naar verlangde. Dat achter mijn vele tranen de zon altijd nog aan het schijnen was. Maar dat het niet kon bestaan omdat er zoveel duisternis was. Het frustreerde me mijn hele leven dat er mensen waren die het geen kans leken te willen geven tot leven.
Dat ze maar niet begrepen dat als ze mij een glimp van hun zon op mijn tranen wilde geven, ik de zon danste van hun leven. Gelukkig waren er wel vriendinnetjes die dat begrepen. Dat het een godswonder was dat er zoveel positiviteit in mij bleef leven. En me bleven bewonderen om mijn gevecht die ik voor de tranen bracht. Vandaag ben ik blij dat mijn zonlicht eindelijk wordt begrepen. Want ja ik mag nou eenmaal graag een zonnestraal geven aan dat wat geen daglicht heeft gekregen. Want daar wordt een mens nou eenmaal gelukkig van.
Als het mag schijnen. En dat kan niet zonder wolken. Want ik weet dat iets pas lacht, als het er zijn mag.
Reactie schrijven