Vandaag is roze. En daarom ook tijd om een hapje van mijn moorkop te nemen. Een familiegebakje, zo is door mij gezegd. Hij smaakt heerlijk. Omdat hij me met liefde is doorgebeld.
Wij leerden elkaar te begrijpen en ruimte te geven. Als je mij dan vraagt 'wat dan liefde is,' de film die ik vanavond kijk, dan weet ik het wel. Een nichtje voor mij.
Vele fases hebben wij doorleeft. We waren samen baby's, vriendinnennichtjes, gewone nichtjes, familienichtjes, hulpverlenersnichtjes, moedernichtjes, steunnichtjes, lachgezichtjes.
En natuurlijk ging dat ook wel eens mis. Twee harten van goud maken soms fouten, doen elkaar soms pijn en verdriet.
Maar de periodes van geloof die overheersten en we leefden vooral wel.
En we deden 1 ding anders dan de familiegeschiedenis zo voor ons vertelde. Wij belden elkaar wel. Wij leerden elkaars verwachtingen bij te leggen en te bespreken. We groeiden langzaam uit tot volwassenen en prikten voorzichtig door elkaars weerstanden heen. We ontdekten verschillende mogelijkheden en vormen om met elkaar te leven.
De ene keer tevreden, de andere keer een beetje anders.
Maar we bleven bellen en elkaars geheimen delen. Ook toen het tijd was om afscheid te nemen van een lange periode waarin we meer van elkaar waren dan onze harten van elkaar konden zijn en het tijd is voor een nieuwe fase in ons leven. Eentje waarin we meer van ons zelf en ons eigen leven kunnen zijn.
Ook toen waren er nog meer waarheden en volle harten. Was er nog meer begrip en ruimte voor eigenheid. En daarom voelt het een beetje als de moorkoppentelefoon. Want ik moet denken aan de dag dat we gierden van het lachen, iets waar ieder familielid ons wel van kent. We lachten om mijn demente oma die dacht dat ze met een moorkop aan het bellen was.
Het is natuurlijk ook verdrietig dat van een bepaalde vorm van vriendschap de laatste dagen zijn geteld. Maar het is zo prachtig om weer eens te voelen wat nu eigenlijk ware liefde kan zijn. Iemand die wil horen wie jij bent en hoe je denkt. Iemand die je het leven gunt ook als je daar kort of lange tijd niet samen in bent. En daarom smaakt het gebakje extra fijn.
Zeker als ik ook nog even aan mijn overleden neef moet denken, krijg ik daar een extra proostgevoel bij. Frank vertelde me dat ik het leven wat meer mocht vieren en ik zei 'dat doe ik dan met een gebakje erbij'
Reactie schrijven