Het midden

Het midden is meestal het veiligst. Niet teveel links, niet teveel rechts. Ik kies vaak voor uitersten. Om de diepte van het leven te begrijpen. Maar al langer ben ik op zoek naar het midden, het midden in mij. 

De achtbaan links heb ik begrepen, het gevecht rechts geleden. Ik wil de onbalans in mezelf herstellen. Maar vaak verlies ik die middelste plek.

Onderin mijn buik, daar kom ik vaak moeizaam bij. Er ligt teveel spanning of het is dichtgenaaid door verstikkende banden er omheen. 

Maar in dat midden is het eiland. Het eiland op volle zee.

Het waait er niet. Het is windstil. Rustig. Toch voert de stroming me mee. Het is er precies goed. Niet te warm, niet te koud. Niet te snel, niet te langzaam. Niet teveel, niet te weinig. Op het eiland ligt mijn hersenpan niet in de schaduw, maar het straalt in het volle licht. Niemand onderdrukt er mijn weten, mijn heldere inzicht.

Een plekje voor mij alleen. 

Eentje om naar terug te keren als ik de weg kwijt raak op de volle zee. Als de golven me omver proberen te duwen zit ik er veilig en ik ben niet alleen. Want daar vind ik mijn eigen ramen. En kijk ik met mezelf mee.

Er is altijd iemand die ik wat kan vragen. Een liefdevolle blik voor ons twee. 

Er is altijd een zachte adem. altijd het geluid van de vogels en de zee. 

Onderin mijn buik ligt het plekje van gedwee. Geduld, zachtmoedigheid. Van waar ik de wereld tegemoet treden kan. Kan varen over de wilde zee. 

Een ander eiland bezoeken, het vaste land op kan stappen. 

Maar zonder mijn eigen eiland kan ik nergens heen. Dan stuwen de golven een dam en maken onrustige gedachten in mijn hoofd. Zonder mijn eiland verdwaal ik op het vaste land. Zonder mijn eiland verlies ik mijn thuis, mijn plek op aarde.

Ik gun jou ook zo'n eiland. In het midden van jezelf. Die plek waar je even tot rust kunt komen, in jezelf kunt landen. Waar je rustig over zee kunt staren. Niet wordt gestoord door andere gedachten dan die van jou alleen. Waar je weet wie je bent en kunt zien waar je heen zult gaan.