Een kleine stap met grote gevolgen

Vandaag zet ik die stap, die ene kleine stap. Zomaar. Die zonder dat ik het besef, misschien wel de grootste stap is van de afgelopen periode. Achteloos, moeiteloos. En toch weet ik erna. “hij is het geweest'. Soms weet je niet welke stappen je moet zetten. Dan weet je, ik voel dat ik iets moet doen om ergens door te komen, maar ik weet niet hoe. Achteraf bleek die opmerking in de supermarkt het moment te zijn, om voor eens en voor altijd van je goedgemutste goedwilligheid af te zijn. En zo is het vandaag met het telefoontje naar de sportschool. Niet meer, niet minder. Alleen een simpel telefoonnummer indrukken en wat informatie vragen. En dan ophangen en er over nadenken. Even voelen, even bedenken voor de afspraak is gemaakt.

Ongeveer 2 jaar geleden begon het, de paniek, de angst. Natuurlijk had ik daar mijn leven al veel langer last van. Maar in de jaren ervoor verborg ik het. Voor mezelf en voor de buitenwereld. Ik was vreselijk alert en deed er alles aan om de controle niet te verliezen. De angst voor de angst. Welke ervaringsdeskundige op het gebied van angsten kent die niet. Nou ik had hem ook. Niet alleen psychisch, maar ook lichamelijk viel ik een soort van uit, althans zo voelde dat. Super benauwend verstikkend hopeloos en irritant. En dat wilde ik graag voorkomen. Want als ik ergens een hekel aan had of heb dan is het als mensen dat zien of weten. Soms is dat de grootste angst. Met angsten en zijn verschijningsvormen kan ik tegenwoordig als de beste dealen, maar met iemand erbij is dat nog vaak een stapje te ver.

Toch wilde ik kleine stapjes zetten en daarom begon ik met de sportschool. Jaren van mijn leven heb ik sportend doorgebracht, dus dat leek me de laagste stap om deel te nemen aan het leven. Niets bleek minder waar. Ook de sportschool jaagde die vreselijke controleangsten aan. Ik kwam er door, heb een poosje kunnen trainen, maar door mijn lijf ging regelmatig extra spanning heen. En dat was te zien aan het lijf dat ik er van kreeg. Zeker 8 kilo verloor ik van een niet echt dik lijf. Iedereen maakte zich zorgen. Dat was op zich wel handig, want vertellen over angsten deed vaak niks. Maar 8 kilo verliezen als mensen denken dat je lijf al niks is, doet blijkbaar de aandacht trekken. 

Anyway, ik heb het daarna maar voor een poosje voor gezien gehouden. Mijn lichaam laten herstellen en mijn gewicht op pijl zien te houden. Wandelen fietsen en dat was het dan. Maar vorige week begon het te kriebelen en vandaag bel ik dus zonder na te denken de sportschool op. En zodra ik heb opgehangen is daar mijn ongenode gast al: de angst. Een cadeautje, dat ie vast komt op dit moment. Niet eens zo'n groot wonder als ik al die tijd had gedacht. Het is niet gekrompen, maar ik ben wel gegroeid als een gek.

Ik heb het vandaag maar eens rustig op schoot genomen en eigenlijk kon ik het zo in de ogen aankijken. Niks leek het meer in vergelijking met de verleden tijd.Ik neem de tijd, ik voel, ik kijk. En ik ben trots als een pauw. Voel me zo groot als een beer om zo’n ieniminie muizenstapje die precies goed is geweest om alles aan te kunnen in mijn lijf. Gewoon op mijn eigen tijd. Eerst bellen, dan de angst te lijf en dan rustig verder zien.

Spierballen krijg ik van die onverwachte babystapjes, want ik kan je vertellen, das soms ingewikkelder dan te rennen voor de trein. En daar hoef ik dus niet eens voor in de sportschool te zijn, voor die spierballen dan.

Benieuwd of ik die ongenode gast straks op de loopband voorgoed over boord blijk te hebben gegooid.