De afgelopen dagen heb ik mezelf eindelijk die toestemming gegeven. 'het mag'.
Ik vroeg me dat af. Niet hardop, want ik weet inmiddels wel beter. Maar van binnen, in mijn innerlijk kind. Of het mocht gaan over mij. Zo'n 24 jaar geleden, of misschien nog veel eerder misschien.
Toen ik zo'n 9 jaar was of jonger dus misschien wist ik al dat ik wilde schrijven. Kinderboekenschrijfster het liefst. Maar op die dag kreeg ik visioenen, plaatjes van licht in het huis van mijn opa en oma. Daar zag ik wel vaker licht. Al wist ik dat toen nog niet. Ik voelde voor het eerst in mijn leven dat ik misschien wel een boek wilde schrijven over wie ik ben. Over mijn leven. Ik wilde heel graag iets vertellen over ons gezin. Over hoe het daar ging. En hoe ik daar naar keek. Ik zag daarbij waar de blokkade nog lag. Ik zou al gauw vertellen over de andere kinderen en niet over mij.
En eigenlijk als ik wat dieper voelde, dan wilde ik misschien wel dat het zou gaan over mij. Of ik had het idee dat dat het uiteindelijke verhaal moest zijn. Want ergens begreep ik die dag al wel dat ik me verschool achter de problemen die de anderen hadden in het gezin. Of dat er eigenlijk geen plek was geweest voor mij, zoals voor iedereen.
Op die dag bestond het vraagstuk waar ik in mijn twintiger jaren mee bezig zou zijn. misschien wist ik toen nog niet dat ik al dat geworstel voor mijn boek nodig zou zijn. De worsteling mijn vertellen te laten gaan over mij zelf. Niet over wat een ander niet had kunnen zeggen, Niet waar iemand anders nieuwsgierig naar was geweest. Maar over de gevoelens en de waarheden van mij als kind
Als ik ging praten over thuis, wat al een zeldzame bedoeling was. Dan ging het meestal over uiterlijkheden van de rest. Over welke kinderen tijdelijk bij ons waren komen wonen, over wie er uit huis was gegaan, wie in een jeugdinstelling werd gezet, wie beland was op straat en wie er woonde in een ander land. Maar het ging nooit over wat er gebeurd was achter gesloten deuren, achter glas, in het huis waar we woonden.
Ik denk dat ik dat niet durfde en bang was voor straf.
En doordat er zoveel was geweest, vroeg ik me dikwijls af of mijn eigen verhaal van genoeg waarde was. Of het net zoveel aandacht verdiende als die van de andere leden van het gezin. En of het mocht uitstijgen boven de angst.
Ik had zoveel zien gebeuren en opgeslagen dat ik me later niet besefte dat ik vaak uit naam van andere kinderen en mijn ouders sprak. Ik kon mezelf niet meer vinden onder die berg ellende en stemmen van mensen die ik niet ben.
Maar ik wilde iets vertellen over wie ik was. En dus groef ik net zolang tot ik weer mijn eigen lichtje vond.
Niet zomaar ben ik een kind geworden met de droom en de wens te schrijven. Ik wist dat ik het kon.
Deze week kom ik haar tegen, het meisje dat ik eens ben geweest. Een meisje met een pure droom. Mijn passie combineren met de wens te vertellen over mij. Maar ik kan de vraag wel eindelijk naar waarheid, vol oprechtheid en aanmoediging beantwoorden.
'Het mag.' Ja, het mag gaan over mij. 24 pagina's of meer, over hoe ik het heb beleefd. En daarom begin ik voor de 7e keer aan een nieuwe versie van mijn boek. Want het was even zoeken naar het verhaal van mij.
En oja, ik zal de engelen vragen me te beschermen nu ik aan mijn verhaal begin, want ik weet dat er nogal wat weerstand van boven en beneden zal zijn. Maar dat haalt me niet meer van mijn plek. Ik schrijf
Reactie schrijven