Meestal is dat alleen zijn niet zo fijn. Lange periodes was het best een ding. Ik geniet heus van een kopje koffie in de zon. Een boek lezen en vooral schrijven in mijn eentje is heel fijn. En ja er waren dagen dan ging ik zelfs alleen op reis. Het heeft zo zijn voordelen en kan echt heerlijk zijn. Maar de meeste tijd van mijn leven verlang ik toch naar samen zijn.
Maar vandaag ben ik blij, heel blij, dat ik weer alleen lijk te zijn.
Want dat ben ik dus de afgelopen weken niet geweest. Er woonden allemaal mensen in mijn lijf en om mij heen.
Het leek wel een dierentuin of ik was schizofreen. Want soms ben ik heus hele periodes in mijn eentje helemaal niet zo alleen.
Ik kan veel voelen van de mensen om mij heen en door mijn verleden brengt dat nogal eens stress en onrust met zich mee. Zonder dat ik het besef heb ik me dan zomaar aangesloten op het vaderlijntje bij die ene vriendin of van de buurman mijn eigen kind gemaakt. Van die vriend een broertje om me zorgen om te maken.
Ik reageer niet alleen op dat moment in die rol, maar neem de dingen die ik heb gezien ook mee naar huis. Al die emoties sla ik in mijn lichaam op en daar maak ik me dan zorgen om.
De kinderen die ik tegenkom, plant ik gewoon op mijn rug. En vaak kan er aan het eind van de week ook nog wel een kindje in mijn buik. En in mijn hart zorg ik opnieuw voor die moeder, heel vlug. O en wat te zwaar is voor een ander, dat draag ik gewoon op mijn rug.
En zo is het ineens of ik weer in dat systeem woon, dat gezin van thuis. De hele dag getetter, geruzie en gezorg om me heen. zoveel andere kinderen die om aandacht vragen en waar ik steeds moet opletten waar mijn vader en moeder mee bezig zijn.
het is of al die gedragingen en emoties zich zomaar nog een keertje afspelen om mij heen. En zo heb ik het dan toch ineens heel druk, al ben ik dus alleen.
De overlever is herboren en ik herken dus ook die overlevers om me heen. Een heel huishouden beweegt zich daarom in mijn woning met mij mee.
Tot het moment waarop ik besef dat er helemaal geen gezin meer is waar ik mee woon of leef. De onrust, de problemen, de ruzies, de zorgen, ze zijn niet meer van mij.
En dan lukt het me ergens om de vaders en de moeders, de kinderen, die ik van een ieder heb gemaakt, om me heen weer los te laten en voel ik mij eindelijk weer één en alleen met mijn lijf.
En dan vind ik het dus heeeel fijn om alleen te zijn.
Reactie schrijven