Mijn leven heeft de afgelopen tijd aan elkaar gehangen van de losse eindjes. Ik voel ze hangen in de lucht, zweven om mij heen.
Al die dingen die ik nooit heb gezegd. Al die mensen die ik nooit echt achter me heb gelaten. Daar waar ik ben gaan leven naar mijn eigen weg, maar niets heb gezegd.
En toch ontkom ik er niet meer aan. Ik merk dat ik van een wirwar aan losse eindjes aan elkaar begin te hangen. Ze zitten me in de weg. Al die dingen die ik niet heb gezegd. Die maar blijven hangen. Vooral als het aankomt op de mensen om me heen.
Mensen die ik al lang en breed niet meer spreek. Waar we allebei wel weten, het is het einde van een bepaalde tijd. En toch laten we niks aan elkaar weten. Betuigen we elkaar geen spijt. Zeggen we niet onze laatste lieve woorden, maar hangen de gedachtes en de laatste handen in de lucht. Laten we die losse eindjes lekker zweven, in de illusie dat we nog samen leven. Of misschien komt die tijd nog terug.
Niet in staat om los te laten. Niet in staat totaal te laten gaan. niet in staat onze eigen weg te gaan. Vooral met familie is dat niet gemakkelijk gedaan.
Omdat we van elkaar houden, maar omdat we bang zijn om te zeggen dat we gaan. Om te kiezen voor ons eigen leven.
Omdat we ons zo'n zorgen om elkaar hebben gemaakt, omdat we zoveel lief en leed gedeeld hebben, omdat we hebben gelachen een zekere tijd.
Maar niets ontkomt aan die laatste tijd, waarin je al met één voet op de tree van het trappetje van de trein staat. Je wel naar binnen moet gaan, omdat de conducteur al achter je fluit. Maar je in je staat bent om van het trapje naar beneden te rennen voor die laatste omhelzing of kus. En dat de trein dan net weer is vertrokken en je maar weer op de volgende wacht.
Het voelt niet goed dat afscheid rekken en toch is het ook echt lastig om met die trein te gaan.
Om echt te zeggen "het is gedaan''
Ik heb me vreselijk vermaakt. Ik vind je de liefste van de hele wereld, maar ik moet gaan: het spoor van mijn dromen achterna.
Reactie schrijven