Soms weet je de dingen. Er is geen verklaring voor. Je weet het gewoon. Wat je wilt of iets er is in een relatie of niet. Het is gewoon een gevoel. Of hoe het met de ander gaat. Je kunt er je vinger niet opleggen, soms zijn er zelfs geen woorden voor.
Vooral van dat laatste heb ik nogal eens last deze dagen. Dat klinkt een beetje negatief, last. Maar zo bedoel ik het niet.
Ik heb zelf zoveel meegemaakt, dat ik de dingen zie in de ander, zonder ze soms met mijn ogen te zien. Ik weet het gewoon. Wat de ander heeft meegemaakt of aan het meemaken is. Welke fase op deze fase volgt. Want ik herken het in iets.
Dat die verkering uit gaat, dat iemand niet lekker in zijn vel zit, dat iemand ziek wordt. Of dat iemand niet gelukkig is en niet goed luistert naar zichzelf.
En soms al voordat de ander dat zelf weten kan.
En dat kan lastig zijn. Vooral omdat ik van te voren wel eens loop te vechten met allemaal gevoelens die later niet van mij blijken te zijn. Omdat ik het gegeven dat ik die dingen weet nog niet zo lang geleden heb ontdekt.
En hoewel ik nu vaak weet van wie het is, blijft het best een groot probleem.
Want soms voelt het als een tweede geheim, of een derde of een vierde. Iets dat je niet verklappen kunt. Want dat zijn de regels, die ongeschreven in het universum staan geschreven. Dat je nou eenmaal niet zomaar kunt zeggen wat de ander overkomt. En dat je niet ongevraagd rond kunt lopen zwaaien met je glazen bol of kunt gaan wroeten en iets zeggen wat de ander helemaal niet weten wil.
In sommige gevallen zorgt het voor een stille liefdevolle glimlach ergens in mijn achterhoofd, want het ziet er uit als een 'normaal en gezond verlopend proces. Iedereen stoot zijn hoofd tegen een steen, iedereen struikelt en valt wel eens. En dat hoort bij het leven. Ieder loopt zijn eigen weg. Ik heb dat zeker lastig gevonden om te laten, maar nu vind ik dat niet meer erg. En het is ook dat ik me besef, hoe vaak de mensen om me heen hun kritiek vast hebben lopen inslikken toen ze mij zagen botsen op die bult zand en glimlachend luisterden naar het volgende waanzinnige plan. Wetend dat er toch niks van kwam. Hoeveel geduld dat heeft moeten kosten, aan de zijlijn staan en weten waar ik vallen ga.
Maar er zijn ook grotere problemen en dat vind ik best zwaar. De dagen, de weken, dat ik me besef en weet 'er is hier iets goed mis'. En dat gaat eigenlijk altijd om iets wat de ander absoluut niet weten wil. Ik kan je vertellen, dat is geen fijn gevoel. In mijn werk vond ik dat al drama, maar dan waren er wel altijd collega's om je heen met wie je dat overleggen kon.
Heel anders vind ik dat in mijn privéleven. Want daar komt er nog iets anders bij kijken in mijn hart.
Waar zit dan mijn geheim en waar zit dan mijn plicht? Waar is het hun weg en waar kruist het die van mij? Waar volg ik een wettelijk of spirituele 'regel' , mijn verstand, mijn hart?
Waar is het moment dat ik niet meer met mezelf kan leven omdat ik er gewoon getuige van ben geweest en niks deed. Helaas is dat iets dat me al wel eens is overkomen in dit leven. En vooral, waar is die privécollega dan?
Die meer van het leven weet dan ik en die me daar wat over vertellen kan.
Dat is voor mij nog geen weet, maar een vraag. En ik weet dat ik dat spoedig in het leven ook weten ga.
Reactie schrijven