Luisteren

Want vandaag vind ik de stem weer terug en weet ik hoeveel weken ik hem al aan het negeren ben. Ergens gewoon in de hoek heb gesmeten, laten liggen op een plek waar ik nu niet ben.

Ik heb het al zo vaak geleerd en je zult het vast herkennen. Wat er gebeurt als je je stem vergeten bent. De knoop in je maag wordt groter, de beklemming op je borst groter, de wirwar in je hoofd ondragelijk en soms dan ben je zelfs ineens zomaar ziek ervan. 

Omdat je iets niet wilt weten wat er van binnen in je wordt gezegd. Dat er nog een grote emotie is die de aandacht van je wilt, de grens die je bent vergeten, de behoefte waar je zomaar overheen aan het walsen bent. Hoe meer je niet wilt weten, hoe groter de chaos om je heen en in jezelf. En ja, dat kan ik weten. Want op die plek ben ik meer dan eens geweest.

Het heeft zacht gefluisterd, de afgelopen weken. Toen ik wild aan het zoeken was naar de oorzaak van het mezelf weer kwijt zijn. Want dat doet de stem van je innerlijk weten, van je hart, fluisteren. En het wacht. Het dringt zich niet aan of op.Je dient er alleen stil voor te zijn.

Als ik zocht, hoorde ik stilletjes een naam, maar die wuifde ik weg. En de afgelopen weken kwam er meerdere malen zachtjes een antwoord langs voor mij. Ik nam het niet zo serieus, Ik dacht dat het nog wel eventjes wachten kon en schoof het voor me uit.

IK had iets nog niet rechtgezet en ik wilde het niet horen. Vandaag luister ik weer, naar wat die stem al heel zachtjes weken aan me probeert te laten weten wat ik niet horen wil. En vandaag ben ik dan toch eindelijk stil genoeg geweest en bereid de stem te horen. 

En hoppakkee, langzaam druipt de overtollige energie en wirwar van me weg. en voel ik me ineens weer stukken beter en weet weer wie ik ben.

Had ik toch maar weer eerder willen weten wat de stem in mij had gezegd.