Een andere kant

Iedereen kent het wel toch?

die vriend of die vriendin, kennis waarmee je wat uit elkaar groeit. waar je geen ruzie mee hebt, maar de gevoelens gewoon niet meer zijn zoals voorheen.  Je doet allebei andere dingen in het leven. Het klopt niet meer, het past niet meer, jullie tijd is voorbij. En dan komt de tijd dat je dat moet zeggen. hoe laf ook, ik ben vast niet de enige die dan wel eens aan verwateren denkt. toch dwingt het leven me nu tot andere beslissingen, namelijk rechtuit eerlijk zijn.

Vandaag wil ik niet afspreken, dat voel ik meteen. Met deze vriend draai ik daar al een poosje om heen. Omdat ik het lastig vind om afscheid te nemen, omdat ik de ander geen pijn wil doen. En ook omdat ik iets zo graag wilde laten zijn. Het liefst hou ik mijzelf daarom ook nog een poosje voor de gek. Ondanks dat mijn hart iets heel duidelijk zegt. Ik bedenk van alles waarom het wel zo kan zijn in de hoop dat er na een poosje toch een ander gevoel komt drijven uit mijn lijf. 

Met alles wat ik heb meegemaakt en de ontwikkelingen daarbij heb ik dat de laatste jaren tamelijk vaak meegemaakt. Afscheid nemen van de mensen om me heen. Ik ben namelijk vooral zelf niet meer de persoon van voorheen. En daarmee wil het nog wel eens gebeuren dat we beiden een andere kant op moeten gaan.

De stap nemen, blijft elke keer een lastig ding. De keuze maken, erachter durven staan. Eerlijk naar mezelf zijn en het moeilijkste dat aan de ander bekennen. Ik hou van eerlijkheid, maar ik draai er in deze situatie ook graag nog een rondje om heen.

Soms lijkt het me ook fijn dat 'het laten verwateren' zijn werk doet, dat er geen confrontatie met de waarheid hoeft te zijn. Maar de laatste maanden lukt dat dus niet. Mijn wens om eerlijk te zijn en me uit te spreken, kaatst harder dan de verwaterwens uit het universum terug. Alle contacten drijven dan ook gewoon naar me terug, net zo lang tot ik het zeg. 

Als ik naar mijn hart wil leven, moet ik leren eerlijk te zijn.

De ander los te laten, jezelf en de ander te gunnen je eigen weg te gaan. Dat vind ik een mooi idee en zo is het nou eenmaal ook in het leven. Je kunt niet altijd blijven zitten in de zelfde trein.

En ik moet zeggen, hoe lastig ook, dat is eigenlijk heel fijn. Al die keren dat je niet durft te zeggen wat je eigenlijk voelt, het toch nog even goed met elkaar bedoeld, het gaat aan je vreten en het verwateren werkt zeker niet altijd goed en bevredigend voor geen van de twee. Hij of zij was toch lange tijd een goede vriend of vriendin en dat bewijs je niet door elkaar niet de waarheid te zeggen.

En daarom raap ik deze keer opnieuw mijn moed bij elkaar. En laat ik deze vriend nu ook maar weten dat ik een andere kant op moet gaan en dat hij niks verkeerd heeft gedaan.

Wat is het toch een mooie ervaring, te merken dat mensen dan helemaal niet boos op je zijn. Want ja daarvoor ben ik toch bang. Dat ze het kunnen hebben, die eerlijkheid.

En zo leer ik eerlijk, duidelijk en een goed afscheid is niet makkelijk, maar wel fijn. En wat ben ik blij met de mensen die zo hebben gereageerd en waarvan die andere kant op gaan er gewoon mag zijn.