Niet Zoals het hoort

Al tijden probeer ik me niet meer aan regels te houden, want ik hou er niet van de dingen te doen zoals ze horen. Dan ben ik niet mezelf. Ik wil het doen zoals het voelt, zoals het goed is voor mij, zoals ik het wil. 

En toch kom ik iedere keer als ik het wil doen zoals het voelt, de oude regels tegen in mij. Zoals ik het op een dag heb geleerd, me laten aanpraten, de angst het heb laten winnen over mij. Met regels van mensen om me heen of van de maatschappij.

Vroeger vertelde ik mensen meteen hoe het zat, hoe ons gezin was samengesteld. Op de camping als je met me wilde spelen, vertelde ik je meteen wie er geadopteerd was en een pleegkind en dat ik het enige biologische kind van mijn ouders was. Dat was trouwens niet altijd zonder enige ergernis van broers of zussen.

Dan wist je hoe het zat. Niet alleen was ik van de vragende blikken af, ik leerde later ook, dat ik het fijn vond dat de dingen bestonden zoals ze zijn. En dat vind ik nog steeds. Want je zult begrijpen, de samenstelling van ons gezin was niet mijn grootste probleem.

Van de week kwam ik een mevrouw tegen die worstelde met dezelfde regels. Zij had ook geleerd hoe het hoorde en niet en ze was vooral bang dat ze te open was, zoals waar ik ook vaak angst voor heb gekend.  'Dat hoeft niet iedereen t weten'. 'dat is privé' of 'dat hoeft niet meteen in het begin', of 'dat vertel je alleen aan mensen die je heel goed kent' of te wel 'zo hoort het niet,' zoals jij bent.

De afgelopen jaren heb ik ondervonden hoe fijn en prettig het kan zijn om wel meteen open te zijn. Als ik mensen gewoon kan laten weten wie ik ben. Als ik niet meer hoef te zeulen met geheimen, die ik volgens de regels niet meteen vertellen mag.

Dat ik gewoon mag zeggen wat ik meegemaakt heb, dat ik niet thuis ben zonder reden en dat het niks te maken heeft met de stress van alle dag.

Het voelt of ik er kan zijn, of ik me niet verstoppen hoef. En bovendien is het ook nog handiger om zo rekening te kunnen houden met mijn probleem. Het is of ik werkelijk mag zijn wie ik ben, als ik dat gewoon vertellen mag. 'Met sommige contacten deel je dat niet' maar ik vind het fijn. Ook als ik alleen met je lach en dans, vind ik het eigenlijk heel prettig als je het weet. Dan voel ik mij compleet.

En toch hebben die regels me zo nu en dan nog in de tang. Worstel ik toch nog met wat ik wel mag of kan zeggen en wat niet. 

Ik weet inmiddels heel goed dat al die uitspraken betekenen 'niet iedereen wil zulke dingen weten' 'je maakt de mensen bang' 'je verstoort hun wereldbeeld' 'je beschaamd het gezin'

Maar dat maakt het er zeker niet gemakkelijker op. Want ik wil niemand geforceerd opzadelen met het drama dat mijn leven heeft beheerst, de mensen niet afschrikken en al zeker mijn familie niet beschamen of ten schande zetten.

Ik wil gewoon heel graag zijn wie ik ben en me vrij voelen te vertellen en te praten zoals dat goed voelt en is voor mij.

Wat zal het heerlijk zijn als  'hoe het hoort' helemaal kan verdwijnen uit mijn systeem. Met natuurlijk alle andere schaamte, angst en pijn daarbij.

Dat ik gewoon kan en mag doen wat goed voelt voor mij