Aanwezig

Het is of ik er gewoon ben vandaag. In plaats van te zweven of te wiebelen, sta ik gewoon op mijn plaats. Ik voel hoe mijn voeten de aarde raken en hoe ik stevig stap. Ik kan zomaar de wereld in kijken. Dikwijls is mijn blik nogal ver weg of wazig, maar daar heb ik vandaag geen last van. Mijn hoofd lijkt bijna leeg. Er gaat alleen zo af en toe wat verbijstering door heen. 'dit is lang geleden' hoor ik mezelf dan zeggen. Verder probeer ik in mijn lijf te zakken, er van te genieten, zo lang als het kan.

Want dat is vaak wat me overkomt, als de vrede, de rust, het geluk of de aanwezigheid me overvalt. Als het langer lijkt te duren dan slechts die 5 minuten of dat half uurtje op de bank of in het bos.  Dan vraag ik me als eerste af wanneer ik het weer verliezen zal. Wanneer de donkere wolk gaat verschijnen die mijn hele stabiliteit zo weer omver komt blazen. 

Wanneer er zoveel informatie op mijn hoofd binnen komt, dat ik zo weer aan het zweven sla. Of door een gevoel van angst, ik het contact met de aarde zomaar verlies en aan het ronddolen sla. 

De afgelopen jaren ben ik er heel wat over tegen gekomen. De bladen staan vol van de aanwezigheid en hoe je dat moet doen. En in mijn zoektocht heb ik dan ook vele periodes gehad waarin yoga, mindfullness en stilte elkaar opvolgden. Soms hielp het wel, soms hielp het niet. En nee, ik hield het eigenlijk nooit heel lang vol.

Schrijven dat hielp soms ook en dat gebruik ik nog altijd al brengt het me soms juist terug in mijn hoofd.

Aanwezig zijn is moeilijk, aanwezig blijven, nog moeilijker, zo heb ik wel ontdekt. Er zijn dan ook hele periodes geweest dat ik het maar heb opgegeven en bedacht dat ik het vanzelf ontdek.

De dag vullen als ie eigenlijk helemaal leeg is, is lastig. Afwezigheid en onrust liggen continue op de loer. 

Maar de activiteiten volgen zich vandaag maar op. En het stabiele gevoel lijkt maar niet te verdwijnen. Ik raak niet afgeleid. Er is geen storm in mijn hoofd aan het razen, geen onrust in mijn lijf. Geen onvrede of ontevredenheid en ook geen angst. Er lijken geen probleem. Het is zomaar ineens of ik gewoon lekker kan leven. Heel lang geleden. Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe ik dat moet doen. Wat nou, als dit gevoel zomaar blijft, weet ik dan wel wat ik er mee kan? Voor even is het heerlijk, maar wat nou als ik ineens hele weken stabiel kan zijn.

A lekker rustig, even ademen, nee geen nieuwe problemen opzoeken, geniet er maar gewoon van.

Heerlijk, maar wanneer zal de wolk  weer verschijnen, zorgen dat ik opnieuw al zwalkend de straat door loop. Wanneer zullen alle gedachtes weer verschijnen en mijn hoofd op hol doen slaan, wanneer zal er weer een nieuwe trigger komen, waardoor ik weer moet zorgen voor de angst.

Misschien blijft het wel gewoon weg. Volgt er misschien wel een leven van rust en stabiliteit. Voor nu maar genieten, al is het maar voor deze ene dag geweest. Dan weet ik toch weer hoe het voelt en waar ik naar terug mag verlangen als de wolk straks toch weer verschijnt.